Sinds ik mama ben, heb ik af en toe toch de behoefte aan wat lectuur. Er is niets wat je zo onzeker maakt als een kind krijgen en het is heerlijk om stukken te lezen die verhelderend of herkenbaar zijn. Waarom huilt ze? Krijgt ze tandjes? Doe ik het wel goed? Echter, daar zitten ook nadelen aan, wat ik eerder in deze post beschreef. Maar toch is het soms fijn om een hart onder de riem gestoken te krijgen.
Het nadeel is wel, wat ik in die post ook beschreef, dat je bij bepaalde boeken het idee hebt dat je hun opvoedkundige filosofie, dogma’s en disciplinaire methodes moet volgen om tot een bepaald resultaat te komen. Of signalen verkeerd interpreteert omdat het bij jouw kindje weer net even anders is. En daarbij vergeet je eigen intuïtie te gebruiken. Uiteindelijk moet je gewoon goed naar je baby en kindje leren luisteren en dingen kunnen ZIEN. Een beetje extra lectuur helpt dan wel bij het herkennen van dingen, maar je moet de bijbehorende oplossingen ook weer los kunnen laten.
De mensen die dit blog al een tijdje volgen of me al lang kennen, weten dat ik een periode practiserend boeddhiste was. Zoals alles in die tijd (en nog wel eens) ging ik er weer eens 200% voor. Ik deed Tibetaans Boeddhisme en Zen tegelijkertijd, las boeken van allerlei stromingen en kreeg advies van verschillende leraren. Hoewel ik het geweldig vond om allerhande grootheden in die werelden te kunnen ontmoeten en spreken: uiteindelijk moet je alles gewoonweg zelf DOEN. Je kunt uren naar de Dalai Lama luisteren, maar je moet alles zelf in de praktijk brengen. Met zoveel informatie en nog zoveel onzekerheid in me, was het allemaal too much of a good thing.
Raakte ik toen de kluts kwijt? Zeker wel. Hoewel ik er zeker bakken wijsheid aan over hield (maar oh zo moeilijk om in de praktijk te brengen), was het allemaal een vrij chaotisch gebeuren. Ik ging in dezelfde periode voor het eerst op mezelf wonen en had mijn eerste Echte Volwassen Baan. Om dan ook nog van mezelf te eisen dat ik moreel en ethisch een verlicht baken zou zijn was iets teveel gevraagd.
Ik ben er mee gestopt, met alles, om mezelf een halt toe te roepen, maar de interesse is nooit weggegaan. Nog steeds past de boeddhistische filosofie het beste bij mijn idee van een goed leven. Ook omdat het juist geen dogmatisch gebeuren is, maar vooral een weg om jezelf goed te leren kennen, eerlijk naar jezelf te durven kijken en al je fouten, maar ook al je kwaliteiten leren herkennen. Het is een realistische, eerlijke en ietwat strenge benadering van het leven. Het is, wat het is.
Voordat Amber geboren werd, kreeg ik weer kriebels om er Wat Mee Te Gaan Doen. Toen ik zwanger werd veranderde weer alles. Heel Zen overigens: alles aan verandering onderhevig, net als je denkt dat je je leven op de rails hebt, gebeurt er weer iets. Om terug te komen op die kinderfilosofie en opvoed lectuur: ik wilde geen regeltjes meer lezen.
Ik las het boek “Waarom Franse kinderen niet met eten gooien.” en vond het geweldig. Er staan goede punten in. Vooral Gezond Boerenverstand zaken. Maar ik wilde ook een boek hoe ik vooral mezelf relaxter, gezonder en positief kon houden. Ik besef heel goed dat mijn eigen innerlijke wereld (en wat ik uiterlijk doe en zeg) ontzettend veel invloed op onze dochter heeft. En dan kan ik allerhande opvoed regeltjes in acht nemen, maar, zoals het boek wat ik zo ga bespreken heel mooi zegt “Mijn dochter zal zeggen wat ik zeg en doen wat ik doe, maar ze zal nooit DOEN wat ik ZEG.” Of te wel: wij geven het voorbeeld.
Toen vond ik het boek “Zen Mama” van Karen Maezen Miller. Dit was precies het boek wat ik zocht. Een boek wat heel eerlijk terugkoppelt naar jezelf wat JIJ doet. Je dochter is niet lastig, JIJ bent lastig. Omdat je zelf dingen wilt. Omdat je niet wilt dat dingen veranderen. Omdat je niet wilt dat zij aan JOUW planning komt. Omdat jij je zin wil krijgen in plaats van je kind. Oef. Allemaal waar als een koe en precies de praktijk die ik vroeger uit de zendo gewend was. Je ego zit in de weg. Mega in de weg. En je eigen ego komt nergens heftiger naar voren, met meer emotie, dan bij het hebben van een kindje. De vermoeidheid, de dagen dat je van alles wilt doen maar nergens aan toe komt.. en dit is nog maar het begin.
Ik heb het boek in een ruk uitgelezen. Het is geen handleiding. Er staan geen regeltjes in. Er staat niet in hoe je je kind zindelijk krijgt, goed laat eten of op laat groeien tot een goed mens. Er staat wel in dat wij allemaal al die dingen willen voor ons kind, maar dat we ons kind vooral de ruimte moeten geven om zich dat zelf eigen te maken. We hebben geen controle over het eindresultaat, maar dat willen we wel. Dus geven we ze ecologisch en verantwoord houten speelgoed (guilty), proberen ze een slaapritme aan te leren (ook guilty) of proberen we ze al woordjes te laten zeggen of te vroeg dingen te laten doen waar ze nog niet klaar voor zijn.
Het was een feest (en soms een horror) van herkenning, maar zo goed en fijn beschreven. Karen is allesbehalve zen met haar dochter geweest en kan daarom precies de valkuilen voor alle ouders opnoemen. Het is dus geen wijzend vingertje, maar vooral een “ik ook” boek, met vooral veel aanwijzingen hoe je jezelf meer ademruimte geeft en daarbij je kinderen (en je partner) ook meer kunt laten zijn. Uiteindelijk telt jouw innerlijk en uiterlijke toestand veel zwaarder dan wanneer je kind haar mijlpaaltjes haalt en of ze met het juiste speelgoed speelt.
Hoe meer ik lees en hoe langer ons kindje in ons leven is des te meer kom ik tot het besef dat ons kind mijn (onze) grootste lerares is tot nu toe.
Niet omdat ze perfect is. Niet omdat ze een boeddha is (sommige mensen vinden kinderen verlicht: dat zijn ze in mijn ogen niet.. maar ze zijn nog wel compleet onschuldig en leven in het moment!) maar omdat ze MIJN boeddha is. Ze is mijn zen meester en is strenger en tegelijkertijd liefdevoller voor me dan wie ik ook ooit tegenover me had. En van deze meester kan ik niet weglopen. Wil ik niet weglopen. Ik kan geen smoesjes verzinnen. Het moet nu. In dit moment. Loslaten, loslaten en nog meer loslaten.
Heb ik de illusie dat ik een zen-mama word? Nee. Maar ik heb wel de hoop dat ik mezelf tot de orde kan roepen wanneer dat nodig is. Niet wanneer het uitkomt. En dat zal een levenslange les voor me zijn, waar ik ons meisje alleen maar heel dankbaar voor kan zijn.
