[…] Het is niet voor niets dat Krishnamurti tegen een verveelde leerling in een van zijn scholen zei:
De meeste mensen zijn verveeld. Waarom? Je vroeg hoe je van verveling af kunt komen. Laten we het onderzoeken. Als je een half uur op jezelf bent, ben je verveeld. Dus pak je een boek, klets je wat, leest een tijdschrift, gaat naar de film, praat, doet iets. Je houdt je denken bezig. Dit is vluchten van jezelf. Nu heb je een vraag gesteld. Let op wat er gezegd wordt. Je verveelt je, omdat je jezelf tegen komt. Je bent jezelf nog nooit tegengekomen. Daarom wordt je verveeld. Je zegt: is dat alles wat ik ben? Ik ben zo klein, zo bezorgd.
Je wil dat gevoel kwijt raken. Wat je bent is saai, dus ren je weg. Maar als je zegt: ik zal niet verveeld zijn. Ik ga er achter komen waarom ik zo ben. Ik wil zien hoe ik echt ben. Dan is het alsof je in een spiegel kijkt. Je ziet jezelf heel helder zoals je bent, hoe je gezicht er uit ziet. Maar dan zeg je dat je er uit zou moeten zien als een filmster. Maar als je naar jezelf zou kijken en zeggen: “Ja, zo ben ik. Mijn neus is niet echt recht, mijn ogen zijn wat klein, mijn haar is recht,” accepteer je het. Als je ziet wat je bent is er geen verveling. (Krishnamurti on Education, p. 59)
Uit ‘de nieuwsbrief (en weblog) van ‘De Overpeinzende‘
