Gisteren zat ik weer nostalgisch door mijn ‘cozy autumn‘ Pinterest board te snuffelen. Ik heb een vreemde hunkering naar herfst tafereeltjes, zelfs met dit mooie warme weer. ‘Jij bent echt een herfst-typje hè?’ merkt mijn lief op. Tjah, en hij heeft eigenlijk wel gelijk. Ook al begin ook ik te mopperen wanneer het weer nat en winderig wordt, hou ik enorm van het knusse weer. Geen idee hoe het komt.
Misschien omdat ik in de herfst geboren ben. Misschien omdat ik hou van mijmeren, en herfstig weer zich daar goed voor leent. Geen idee, maar het is nu eenmaal zo. Daarom wat heerlijke mijmerplaatjes voor deze zondag. En als het even kan, straks nog even het bos in piepen. Heerlijk.
Amidst the cool and silence, he knelt down,
And offered to the Mightiest solemn thanks
And supplication. For his simple heart
Might not resist the sacred influences
Which, from the stilly twilight of the place,
And from the gray old trunks that high in heaven
Mingled their mossy boughs, and from the sound
Of the invisible breath that swayed at once
All their green tops, stole over him, and bowed
His spirit with the thought of boundless power
And inaccessible majesty. Ah, why
Should we, in the world’s riper years, neglect
God’s ancient sanctuaries, and adore
Only among the crowd, and under roofs
That our frail hands have raised?
Let me, at least,
Here, in the shadow of this aged wood,
Offer one hymn—thrice happy if it find
Acceptance in His ear.
– uit ‘A Forest Hymn’ van William Cullen Bryant. 1794–1878
