Onze kleine mup is inmiddels 6 weken oud. Volgens de statistieken is dit een lastige week voor haar omdat ze in een groeispurtje zou zitten. Of dat klopt gezien ze wat vroeger geboren is weet ik niet, maar het klopt dat mevrouw behoorlijk onrustig en huilerig is.
Dat zorgt er bij haar ouders ook vaak voor dat we toch wel wat onzeker kunnen zijn. Die onzekerheid ga ik graag te lijf met Google, vragen aan mensen om me heen en boeken.. maar dat blijkt toch niet altijd de beste oplossing te zijn..
Het krijgen van zo’n kleine is ook niet niets. Je hele wereld verandert plotsklaps: waar je eerst alleen verantwoordelijk was voor je eigen natje en droogje en met je partner overlegde wat je graag in het weekend wilde doen, maakt ineens een kleine baby de dienst uit. Een baby die niet met woorden communiceert maar met huilen: bijzonder lastig te duiden, want jouw kind is uniek en is in die zin niet te vergelijken met een ander. Je moet dus zelf maar goed kijken en erachter komen wat werkt en niet werkt. Er zijn talloze aanwijzingen en advies te vinden, maar toch kan je kindje net weer even anders reageren dan de baby’s uit al die verhalen om je heen.
AFZIEN
Daarbij is je lijf niet meteen de oude (en of dat ooit ook echt gebeurt, geen idee, ik hoop van wel), heb je wellicht een heftige bevalling/keizersnede te verwerken – in mijn geval was mijn zwangerschap ook niet zonder complicaties – en dan begint er een tijd van afzien met weinig slaap en veel onzekerheid.
Zeker weten, een baby is prachtig, maar de eerste maanden zijn gewoon zwaar. Volgens je omgeving moet je vaak op een roze wolk zitten (net als in de zwangerschap) maar als we heel eerlijk naar elkaar zijn is het gewoon even keihard doorbikkelen met mooie lichtpuntjes.
De lichtpuntjes zijn wel echt de krenten in de pap. Zo begint Amber nu langzaam wat bewuster te glimlachen naar ons (en niet alleen als ze na een voeding lekker vol zit of stiekem een plasje aan het doen is.. ) Als ze lekker alert wakker is en gekke bekken trekt en met haar ogen rolt – of nog mooier – even fijn scheel kijkt, liggen Rick en ik geregeld in een deuk om haar fratsen. En als ze lief op mijn schouder of op mijn buik in slaap valt na een voeding en tevreden zuchtjes geeft, dan smelt ik elke keer weer.
Maar het is alsnog best even afzien. Ik zei tegen Rick, af en toe is het net alsof ik een collega heb waar ik heel hard voor werk, maar die me als ze tevreden is vaak gewoon een beetje negeert, maar als ze ontevreden is, de hele boel bij elkaar brult. Daar kun je af en toe best even wanhopig van worden, laat staan als 4 uurtjes slaap per dag de max is.
Omdat je nou eenmaal niet precies weet wat te doen, ga je toch advies inwinnen. En er is genoeg advies te vinden, maar die adviezen spreken elkaar dikwijls tegen, wat het soms helemaal complex maakt wat je nu wel en niet zou moeten doen.
NIET MALS
Je bent gauw geneigd om bij anderen tips te halen in de hoop dat zij je precies kunnen vertellen wat je doen moet. Gewoon uitwisselen hoe het voor hen was, of ze nog goede tips hebben. Want je weet maar nooit of er een gouden tip bij zit die precies voor jouw situatie werkt. Maar daar zit een groot nadeel aan. Twee nadelen eigenlijk. Allereerst iets waar ik me ontzettend over verbaasd heb.
Ouders, en dan met name moeders, blijken KEIHARD voor andere moeders. Niet zozeer in mijn vrienden/kennissenkring hoor, maar vooral op Het Grote Boze Internet. Als je daar zoekt op – blijkbaar ontzettend gevoelige – onderwerpen als (ik noem maar wat) borstvoeding, kindje wel of niet op de kamer, wel of niet laten huilen, dan kom je daar toch meningen van moeders tegen die andere moeders uitkafferen om hun beslissingen.. niet te zuinig!
Vaders lijken vaak wat makkelijker te relativeren en ook wat coulanter naar andere ouders toe. Misschien is het door het zelf baren van een kind dat moeders zo fel reageren. En dat kan ik me nog wel voorstellen als het om jouw eigen kindje gaat. Maar als een ander toch kiest voor flesvoeding of borstvoeding, kindje wel of niet op de kamer etc omdat dit voor dat kindje en dat gezin gewoon goed werkt, dan is het toch niet nodig om iemand finaal af te maken als slechte moeder? Ik heb echt met verbazing reacties gelezen. Als iemand zijn kind echt mishandelt, daar mag je natuurlijk over tekeer gaan, maar de rest? Laat dat de moeder even na eigen inzicht zelf regelen..
ONZEKERHEID
Ik weet wel dat ik nog nooit zo onzeker ben geweest in mijn leven als in hoe ik het aan moet pakken, en veel andere ouders waarschijnlijk met mij. Daarom snap ik niet dat andere ouders/moeders anderen zo vol zelfvertrouwen kunnen afblaffen, want zij moeten die onzekerheid toch ook gekend hebben?
Zeker zal je uiteindelijk nooit echt worden gok ik, maar het vertrouwen in jezelf als ouder moet gewoon groeien. Je moet je kindje leren kennen, maar ook jezelf als moeder of vader. Want die rol heb je ook nog nooit gehad. Niet alleen moet je leren wat je kind nodig heeft, maar ook wat jij nodig hebt om mama (of papa) te zijn. En dat laatste is blijkbaar voor velen “not done”. Er wordt alleen gekeken wat het beste is voor het kind en wat “natuurlijk” zou zijn. En daar moet je als ouder maar heel veel bloed, zweet en tranen voor over hebben, wordt er geroepen.
NATUURLIJK? OF NIET?
Dat laatste, daar heb ik in deze korte periode dat ik kersverse mama ben, heel veel van geleerd. Je hebt allerhande ideeën over wat voor mama je gaat zijn en hoe je je kind wilt opvoeden, om erachter te komen dat je geen idee hebt hoe alles werkt en toch dingen gaat doen die je daarvoor misschien niet wilde doen. Zo ben ik – zo zie je ook op dit blog – heel erg van natuurlijk en ecologisch. Maar de harde waarheid komt vooral bij de onderwerpen geboorte en dood boven water: de natuur is best wel hard. En zeer selectief.
Als ik geen keizersnede (en de bijbehorende verdovingen die niet perse goed zijn voor je kindje) had gehad, waren Amber en ik er niet meer geweest. Wees eerlijk, je kunt niet geboren worden als je placenta de uitgang blokkeert en als je niet geboren kunt worden, dan overleeft mama het ook niet. Zo is het gewoon. Dan lees je overal hoe slecht een ruggenprik en narcose zijn voor je kindje. Maar ja, ik had geen keuze. Een natuurlijke weg gaan was voor mijn gewoon geen optie. Als je kindje na geboorte in een couveuse of aan de beademing moet, dan ben je toch ook blij dat er dat soort dingen bestaan?
En daarbij zijn er nog wat dingen waar wij voor gekozen hebben waar heel veel moeder moord en brand over schreeuwen dat het tegennatuurlijk zou zijn. Dat bezorgde deze mama een mega schuldgevoel en ik ben daar goed over na gaan denken. Wat ik daar nou van vind. Dat niet natuurlijke en de argumenten die daarbij gehaald worden. En wat dat voor mij eigenlijk is.
Er zijn heel veel dingen niet natuurlijk (hangt er wel vanaf hoe je dat definieert). Maar als je kindje ziek is en natuurlijke middelen helpen niet, dan ga je toch de medische hoek in. Vroeger stierven er veel vrouwen en kinderen bij de bevalling. Nu is dat (in de Westerse wereld) veel geringer.
We hebben voor kindjes en ouders nu allerhande hulpmiddelen, die je wellicht niet nodig hebt, maar misschien in jouw unieke geval wel een uitkomst bieden voor ouders en baby. En dan heb ik het niet over chemische middeltjes om je baby mee te wassen, maar essentiële keuzes om in de basisbehoeften van je kind te kunnen voorzien. Daarbij heeft je baby er niets aan als jij als mama en papa bijna omvallen van vermoeidheid omdat ze het allemaal zo goed en natuurlijk willen proberen te doen (en ze zich onnodig in een spagaat dwingen).
Mensen praten heel gauw over wat natuurlijk is en wat niet, wat goed is en wat niet, maar het cliché blijkt weer zo waar: de waarheid ligt behoorlijk in het midden. Iets waar ik mijn verwachtingen ook weer in heb moeten bijstellen. Wij kunnen van alles willen, maar uiteindelijk moeten we kiezen voor wat werkt voor ons persoonlijk, als gezinnetje en vooral voor onze kleine mup.
RELAX, HET IS MAAR EEN BABY
Natuurlijk praten Rick en ik hier veelvuldig over en we hebben ook besloten dat we echt proberen zoveel mogelijk op onze eigen intuïtie af te gaan. Dat is namelijk het tweede nadeel, dat je je eigen gevoel niet meer gaat vertrouwen bij je kind. Terwijl het volgen van ons eigen gevoel misschien wel het meest ‘natuurlijke’ is wat we uiteindelijk kunnen doen, als ouders.
Honderden adviezen en onderzoeken die elkaar tegenspreken helpt je niet als je onzekere ouder om 2 uur ‘s nachts een huilende baby probeert te troosten. Dan moet je toch echt je eigen gevoel terug proberen te vinden. En ik merkte dat al die adviezen me er soms juist verder vanaf brachten. Dan ging ik alleen maar denken wat er in de boeken stond, in plaats van goed te kijken naar onze baby en mijn gevoel te volgen.
Baby’s merken je gevoel namelijk feilloos op en reageren ook op die manier terug. Dus wat je het liefste wil, althans, wij wel, is relaxte ouders zijn. Ouders die hun kind de ruimte geven en er niet boven op duiken. Af en toe eens laten huilen als ze dat nodig heeft. Niet elk zuchtje en scheetje proberen te categoriseren en opzoeken of ze wel naar behoren functioneert. Niet steeds in de stress schieten maar haar een geborgen gevoel geven, zodat ze zich overal straks veilig en vertrouwd kan voelen en met ons fijne avonturen kan beleven.
Na een avondje waar ik me nog heel erg druk zat te maken en Amber een paar uur ontroostbaar was geweest, zei Rick tegen me “Relax mama.. het is maar een baby”. Een baby die liefde, troost, knuffels, eten, drinken, slaapjes en schone luiertjes nodig heeft. That’s all. En hij heeft gelijk. Zolang je je baby in alle basisbehoeftes voorziet en vooral heel veel van hem of haar houdt (en dat laat blijken), dan doe je het – volgens mij – als ouder al heel goed.
ZORG VOOR JEZELF
Dus, besloot ik, ga ik ook beter voor mezelf als mama zorgen. Stoppen met dat dwangmatig elk kinderkwaaltje googelen en wat meer ontspannen. Minder koffie (waar ik ‘s avonds weer minder goed van slaap) minder klusjes en meer ontspannen. Wellicht wat meditatie, af en toe wat mooie artikelen/boeken lezen (niet over baby’s), meer naar buiten proberen te gaan, en meer quality time met mijn man organiseren.
Mijn zorgen vooral bespreken met Rick en een aantal ouders om me heen die ik vertrouw en die qua denkwijze aansluiten bij wat wij voor ogen hebben met ons gezinnetje. En misschien, ook gewoon wat meer lak aan anderen te hebben. Accepteren dat mijn buik nog even een drilpudding lijkt en dat ik sommige dagen misschien prima auditie kan doen voor een aflevering van “The Walking Dead.” C’est ca, het hoort erbij.
Gewoon op ons eigen gevoel vertrouwen, meer ontspannen en genieten van ons mooie, kleine mupje. Accepteren dat we vast ook fouten gaan maken en zeker geen perfecte ouders zullen zijn of worden. Maar er gewoon alles aan doen om geluk in ons gezinnetje te brengen. Dat willen we uiteindelijk allemaal toch het liefst. En dan komt het vast allemaal wel goed met ons.
