De meeste mensen hoopten – net als ik – dat we het ergste nu wel te boven zouden zijn. Voor een deel is dat ook zo, maar de wereld is nog steeds niet uit het vacuüm waar we tegenwoordig in leven. Het went, op een bepaalde manier. Maar het besef dat de maanden voorbij vliegen zonder enige Grote Dingen in het verschiet verbaast me af en toe wel. Niet dat dat ook niet een bepaalde schoonheid heeft. Tevredenheid vinden in kleine en mooie dingen.
Ik ben ons eigen brood gaan bakken –sodabrood, poepsimpel en zo klaar – heb een moestuintje gestart (want ja, toch thuis) met wisselend succes en ben een hoop truien gaan haken. Oh en zelfs een haak app gebouwd, maar daarover later meer.
Maar toch. We missen het gevoel van avontuur. De wereld over te gaan. Nederland is zeker mooi, maar toch.. anders. Het gevoel van een andere taal, andere natuur en een andere supermarkt om boodschappen in te doen draagt voor ons toch echt bij aan dat helemaal weg van huis zijn.
Toen de pandemie uitbrak dacht we, ach, onze prachtige roadtrip Japan is nog ver weg. In september pas! Eind juli beseften we helaas dat september inmiddels best dichtbij ging komen, en we nog geen kans zagen dat we mochten vliegen. En als we wel konden vliegen, liepen we het risico twee weken (!) in isolatie te moeten in Tokyo. En dan niet eens hartje Tokyo, maar rond Narita Airport.
Met zijn tweetjes waren we dat misschien wel aangegaan, maar met twee kleintjes op een hotelkamer. En dat dan onze hele geplande reis in de pindakaas loopt.. Ook vond ik het gewoon een heel raar idee. We mochten voor mijn gevoel bijna niets, maar dan wel naar Japan vliegen? Leek me echt een raar uiterste.
Dus ja, half augustus hebben we toch de knoop doorgehakt. Leuk van Airbnb is – lees dit met enige toon van sarcasme – dat ze gewoon alle servicekosten in rekening brengen. Dat had ons honderden euro’s gekost, dus we hebben de hele reis grotendeels herpland in april en de Airbnbs omgeboekt. De huiseigenaars waren gelukkig super begripvol.
Of we dan kunnen gaan weten we natuurlijk ook niet. Maar je moet wel leven alsof het leven ooit weer van start mag gaan toch?
Om de leegte op te vullen – en de vakantie die we de hele zomer niet genomen hebben omwille van deze grote reis – hebben we een mooie reis naar Denemarken bedacht. Een paar dagen Legoland, een trip naar Kopenhagen en Malmö.
En ja, ook Kopenhagen heeft nu weer code oranje. We gaan het zien. Een gevleugelde uitspraak van mijn lief is: Ik heb altijd vertrouwen in ons reactief vermogen. Als in, we deal with it when we get there. Ik heb er nu al zin in. Zelf gehaakte truien aan, bergschoenen aan en gaan. En Amber vraagt nu elke dag of we al naar Legoland gaan.
