Nog steeds lees ik veel boeken over eenvoud, minimalisme en tiny homes. Gewoon omdat het inspirerend is. Maar ook omdat het nog best lastig is, een simpel leven.
Niet in de laatste plaats omdat de meeste schrijvers van die boeken geen kinderen hebben. Of één kind, waarvan ik nu weet dat het een stuk overzichtelijker is dan twee. Er zijn maar weinig boeken over het leven met jonge kinderen en eenvoud.
Misschien komt dat gewoon omdat die mensen pas tijd hebben om er eentje te schrijven als de kinderen groter zijn. Er zijn gelukkig wel veel blogs waarin artikelen te lezen is, maar echt gestroomlijnd jonge kinderen opvoeden.. misschien bestaat dat gewoonweg helemaal niet.
Er zijn dingen die helpen. Minder spullen. Minder speelgoed. Niet teveel kleding. Dat houdt het voor jou en je gezin overzichtelijk, duidelijk en eenvoudig. Eenvoud geeft je meer ruimte en rust om je te richten op de opvoeding, het avondeten en spelen met je kindjes..
Dat opvoeden kun je helaas niet echt eenvoudiger maken. Zorgen dat je kindjes aan minder spullen kunnen zitten, dingen niet zo snel kapot kunnen maken.. niet zo snel in gevaar komen. Dat kan allemaal nog wel. Maar het echte opvoeden. Sja. Dat is gewoon vallen en opstaan.
Soms heb ik een slechte dag. Zoals elke ouder. Dan ben ik moe, en ben ik even klaar met het eeuwige schilderen, stempelen en voeten vegen. Met de snotneuzen en de NEE NEE NEE van onze lieve peuter. En dan val ik wel eens uit. Of ik sleur haar mee aan haar arm als ze het vertikt te lopen terwijl het pijpenstelen regent.
Niet pedagogisch verantwoord. Niet goed. Maar wel menselijk. Iedereen die denkt dat het gezinsleven een perfect Instagram/Pinterest plaatje is, heeft het behoorlijk mis. Ook bij ons.
Maar ik zoek wel. Naar eenvoud. Naar geluk. Want ik wil het liefst lachen met mijn meisjes. Lichter leven. Loslaten. Dus bespreken manlief en ik vaak – als de baby het toelaat – hoe de dag verlopen is. Wat we anders hadden kunnen doen. En wat er goed ging. Wat er lief was.
Want, we hebben écht geen moeilijke kinderen hoor. Maar opvoeden is gewoon uitdagend, en je krijgt er immers geen handleiding bij. Je kijkt naar de dingen in je jeugd, maar die werken ook niet altijd en sommige dingen wil je zelf graag anders doen. Net als de baby er is – of misschien wel omdat – verkent onze driejarige duidelijk haar eigen wil en onze grenzen.
Vallen en opstaan doe je samen met je kinderen. En goed voorbeeld doet volgen. Sorry zeggen tegen je kinderen als je boos was, ze later hard knuffelen als je te hardhandig was. Je bent ook maar een mens. Ze kopieert mijn gedrag net zo hard als dat ze kopieert hoe ik opruim. Wat ik zeg en wat ik doe. Elke dag moeten we weer scherp zijn hoe we die beginnen en eindigen. Elke dag weer met een schone lei.
