De oude man reageert hierop door uit te leggen dat hij stukken van zijn hart heeft weggegeven aan de mensen waarvan hij houdt. Dat hij soms ook niets teruggekregen heeft. Zijn hart wordt ontsiert door littekens, krassen en zelfs gaten. Hij heeft daadwerkelijk zijn hart met de mensen om hem heen gedeeld en redeneert dat zijn hart daarom veel mooier is. De jongen beschermt zijn hart dusdanig dat er niemand in kan komen en het met niemand kan delen. Hij leeft wellicht met een onbeschadigd hart, maar raakt ook geen mensen door zijn onvermogen om liefde te geven.
Gisteren dacht ik ineens aan dit filmpje, omdat ik aan het nadenken was over het openstellen van je hart in combinatie met het aangeven van grenzen. Deze moraal schoot me toen weer te binnen, de waarde van deze les heeft me geraakt. Een gebruikt hart heeft immers echt geleefd. Je hart gezond houden is van belang, maar als je dat zelfde hart niet met iemand kunt delen, betekent het dat je niemand echt kunt toelaten tot je hart. Iemand toelaten betekent jezelf kwetsbaar opstellen.
Die persoon kan je immers teleurstellen, pijn doen en kwetsen. Dat zal ook vast en zeker gebeuren, doordat je hart nog niet vrij is van angst. Ergens diep van binnen weet je dat. Maar je hart niet openstellen voor pijn betekent je hart ook niet open kunnen stellen voor liefde. Zo kan de angst die in je hart opgeslagen is niet helen, daar is een hoop liefde voor nodig, die je vrijelijk kan ontvangen als je dit toelaat.
Als ik naar mijn eigen hart kijk, dat nu al ruim vijfentwintig jaar in mijn lichaam klopt, heeft dat hart al best wat deuken op gelopen. Er is op gestaan, tegenaan geschopt, het is een aantal keer gebroken en weer gelijmd. De barstjes blijven altijd een klein beetje zichtbaar. Toch heeft het ook zo ontzettend veel liefde ontvangen dat het keer op keer weer kon helen en zelfs gezonder, sterker kon worden. Op sommige momenten wordt het vervuld van liefde en schoonheid, van dankbaarheid en warmte. Je hart kan alleen wanneer het open is compleet doordrongen worden raken van liefde.
Echter heeft het openstellen van je hart een dubbele bodem, omdat je de pijn, eenzaamheid en andere negatieve emoties ook toe moet laten om liefde te ervaren. Er zijn mensen die uit angst voor deze emoties liever hun hart gesloten houden dan het open te stellen om te ervaren. Alleen door die pijn en angst los te laten kun je bij de liefde komen die zich al reeds in je hart bevindt. Zoals Thay heel mooi zei, ‘No Mud No Lotus’. Eerst moet je door de modder in je ziel heen voordat liefde tot bloei kan en mag komen.
Het openen van je hart vereist moed. Hoe verwacht je echter een moedig en sterk hart te krijgen, als je het nooit traint? Als we een sport beoefenen trainen we ons lichaam ook. Steeds een beetje verder, zodat we steeds meer weerstand kunnen weerstaan. Pas na een hoop training kun je een marathon meelopen, anders hou je dat nooit vol en haal je de finish niet. Als je jouw eigen hart sterker en weerbaarder kunt maken, dan kun je, denk ik, ook meer openstaan voor liefde. Want je hart kan de eventuele pijn die daarmee gepaard gaat immers wel aan. Daar is het ook zo’n sterke spier voor. Dat vereist wel een mate van kwetsbaarheid.
Dat vereist een sport natuurlijk ook, maar je hart is toch wel het meest kwetsbare dat je hebt, en we zijn allen bang voor de pijn die ons hart aangedaan kan worden. Angst werkt vernauwend en beperkend, terwijl liefde alleen kan vloeien als er openheid is. Sporten met hart en ziel is immers ook topsport. Uit angst trek je jezelf terug, terwijl je alleen uit liefde een grens kunt stellen.
Angst is eigenlijk een vluchtroute, terwijl liefde voor jezelf en de ander jezelf vrijheid geeft. In deze vrijheid is het mogelijk om grenzen te stellen, om duidelijk te zijn en vanuit je hart te kunnen spreken. Eigenlijk kun je alleen je hart en jezelf werkelijk leren kennen door je hart voor jezelf te openen en zowel de donkere als de mooie kanten te accepteren.
In onze maatschappij wordt de nadruk gelegd op het ontwikkelen van intelligentie en ratio. Dat werkt prima voor de rationele wereld, de wereld van de wetenschap. De wereld van argumentatie en filosofie. Ware wijsheid zit echter in je hart. Zijn de belangrijkste beslissingen in je leven niet gemaakt vanuit je hart? Zijn de momenten waarop je hart spreekt niet de mooiste momenten in je leven? Momenten waarin je jezelf waarlijk vrij waart van dogma’s en geestelijke ratio, kiest en ervaart met je hele wezen?
Persoonlijk denk ik dat je geestelijke, intellectuele vermogens in balans moeten staan met je intuïtie, met de stem van je eigen hart. Formuleer je vragen in je geest en wacht op het antwoord vanuit je hart. De boodschap die je hart geeft is immers vaak veel zuiverder dan de ellenlange discussies in je geest. Op je hart vertrouwen betekent misschien wel jezelf te vertrouwen. Dat is het luisteren wel waard, vind je ook niet?
