Zoals veel stellen vonden we het een leuk idee om elke week een foto te maken van mijn groeiende buik. Althans. Vanaf de tijd dat we er zeker van waren dat ik in verwachting was. Dus begonnen onze foto’s bij week 8. Inmiddels zit ik in mijn 20e week en is het bijna tijd voor de 20 weken echo. De tijd vliegt enorm!
Op de foto’s is het goed te zien dat het in het begin allemaal redelijk groeit, maar niet mega hard. Gewoon. Mooi subtiel buikje. Nu is het moment aangebroken dat ik ongeveer een halve kilo per week (!) zou moeten gaan groeien. Jeutje. Ik heb altijd een heel stabiel gewicht gehad en verbaas me daarom steeds weer als ik die meter op de weegschaal ineens veel verder uit zie schieten. De volgende foto sessie zal daarom vast ook veel indrukwekkender worden!
Het blijft allemaal ontzettend spannend. Ik hoor soms dramatische verhalen van vrienden, vriendinnen en kennissen hoe het allemaal mis kan gaan. (En natuurlijk ook heel veel prachtige oh-wat-zijn-we-gelukkig verhalen.) Bij elk truitje dat ik opvouw of klein knuffeltje wat ik vastpak heb ik daarom soms een dubbel gevoel. Soms ben ik mega blij en enthousiast en op andere moment maak ik me zorgen of het niet allemaal te voorbarig is.
Zwanger zijn is wel de ultieme test voor je vertrouwen: je hebt geen controle, je kunt alleen maar wachten. Wachten, wachten en nog eens wachten en hopen dat alles goed gaat. Tuurlijk, je kunt gezond eten en bijvoorbeeld nu maar even niet gaan bungee jumpen, dat helpt allemaal.. maar je moet ook maar gewoon geluk hebben en hopen dat je geen rare dingen overkomt.
Ik heb vroeger veel geschreven en gelezen over vertrouwen. Zoals bijvoorbeeld dit artikel over het verschil tussen onbehagen en vertrouwen, maar dit is een nieuwe categorie vertrouwen hebben, althans voor mij in ieder geval wel. Het voelt allemaal zo precair en breekbaar. Anderzijds voel ik juist heel vaak hoe sterk het kindje is en hoe knap ‘t allemaal is dat ‘t zo hard groeit, terwijl de mama-to-be er eigenlijk maar bar weinig voor hoeft te doen. Het groeit en doet allemaal maar terwijl ik wat rond waggel en er nog eens een broodje in stop. Eigenlijk dus juist weer alle reden voor vertrouwen, dat je lichaam dat allemaal vanzelf doet terwijl jij daar maar perplex naar zit te kijken.
Het blijft een rollercoaster van geluk, blijheid en twijfel en angst. En ook daar moet ik maar gewoon aan toegeven. Dus stop ik de baby kleertjes alvast een keer in de was en leg ik wat knuffeltjes in de wieg. Er is maar één weg en die is vooruit. En daar gewoon op vertrouwen!
