Terwijl ik verwoed probeer nieuwe projecten en uitdagingen te verzinnen, wordt de wereld nog steeds geteisterd door covid. In het begin werd ik er af en toe best kwaad om, dat we zo machteloos staan. Inmiddels heb ik redelijk geaccepteerd dat het nu is wat het is.
Toen ik van de week de vaatwasser weer eens inruimde, dacht ik met zo’n weemoedig gevoel terug aan mijn eigen jeugd. Hoe veilig dat was. Zo zorgeloos.
En ineens bedacht ik me. Wat als dat de piek was? De tijd na de oorlog, waarin de welvaart ineens enorm toenam. De tijd waar spullen langzaamaan spotgoedkoop werden en het gemak van plastic overal was. Een zorgeloze tijd, vol verspilling en innovatie. Als kind zag je alleen de mooie dingen die eruit voort kwamen, maar niet de problemen die er achter zouden schuilen.
Mijn pogingen tot zero waste – en daarbij mijn strijdbaarheid – zijn best lastig vol te houden in deze tijd, al weet ik dat ik met wat meer moeite weer aan de slag kan. Want naast ons gevecht tegen Covid, hebben we nog steeds een berg milieuproblematiek op de achtergrond.
Milieuproblematiek die we enkel op kunnen lossen met minder, anders en omdenken. Ik heb al meerdere mensen horen zeggen dat ze hopen dat er door Covid een omslag komt in ons denken. Een paradigmaverschuiving naar een groenere toekomst. Een liefdevollere toekomst.
We zijn het nog gewend, om onszelf bezig te houden met shoppen. Trakteren op take away. Veel werken. Belangrijk gevonden moeten worden. Zou er inderdaad een mind shift plaatsvinden? Dat het allemaal minder kan. En dat het sociale deel van ons leven, wat we nu zo vaak moeten missen, eigenlijk het belangrijkste is? Dat minimalisme, groen en community de nieuwe kernwaarden worden?
Dat realiserende, wil ik niet terug naar de jaren 80/90 van mijn jeugd. Zeker niet naar de mode, overigens, die nu ineens weer terug is. Compleet met pastelkleuren en plastic nekbandjes. Ugh.
Het geborgene uit je jeugd missen, is misschien ook iets wat bij ouder worden hoort. En het besef dat je kinderen nooit honderd procent veilig (kunnen) zijn. Maar juist het hebben van kinderen zorgt ervoor dat je de wereld beter en mooie wilt maken.
Mijn kleine remedie in deze negatieve tijd, is niet de nieuwsfeeds van Covid te lezen, maar wetenschappelijke feeds. Over het heelal. Over ontdekkingen in de wetenschap (zoals bacteriën die plastic kunnen eten) of ander hoopvol nieuws. Langzaam weer groene dingen in de praktijk brengen, zoals zoveel mogelijk plastic vrij proberen in te slaan.
Misschien kan de wereld uiteindelijk alleen maar beter worden. We zullen immers wel moeten.
