Om mijn ontrommel status aan te houden – het huis is nu vrij minimalistisch en goed op te ruimen – heb ik mezelf een soort koopverbod gegeven.
Ik deed een tijdje terug mee met de Buy Nothing New Maand, wat eigenlijk een soort dieet is, een detox van onze neiging om dingen te kopen als oplossing voor een probleem. Het heeft minder met het kopen an sich te maken, maar vooral met onze mindset. Het gaat erom om te ontwennen om meteen naar de kassa te lopen met een hebbedingetje wat ons leven vergemakkelijkt, maar we uiteindelijk weer moeten opruimen, repareren en afstoffen.
Grappig genoeg is voelt het voor mij nu helemaal niet als iets wat een verplichting is. Of dat ik me in moet houden. Ik merk hoe langer hoe meer dat ik er gewoon niet happy van wordt. Alles wat je in huis brengt moet je voor zorgen, en dan kun je er maar beter voor zorgen dat je er echt wat aan hebt. Elke keer als ik weer ergens enthousiast over ben en ik haal teveel in huis, dan sla ik mezelf erna voor m’n hoofd.
Zeker omdat er weinig tijd over blijft met twee kleine gupjes om überhaupt iets voor jezelf te doen. Of te winkelen, dat werkt ook. Maar ik merk vooral dat ik mijn mindspace, mijn denkruimte, niet daarvoor wil gebruiken. Ik wil juist losser, makkelijker, eenvoudiger en tijd overhouden voor wat dan wel belangrijk is.
Momenteel uit zich dat bijvoorbeeld in gezond koken. In veganistische opties uitproberen. Nadenken over dingen die daadwerkelijk impact hebben op mijn leven, zoals meer sporten, een beugel (helaas nodig) en eindelijk mijn rijbewijs halen. Maar ook: meer schrijven. Zoveel mogelijk. Zodat het boek dat ik ooit hoop te schrijven, wellicht een keer een realiteit wordt.
Maar voor al die dingen heb je wel tijd nodig. Tijd voor uitvoering en tijd voor contemplatie. En om ze waar te maken, moet je duidelijke prioriteiten stellen. Steeds weer.
Zolang je tijd bepaald wordt door anderen, en dingen die je aangepraat worden, kom je er nooit achter wat jouw stem, jouw wens is. Daarvoor moet je eerst naar binnen keren. Pas dan kom je er – langzamerhand – achter wat je drijft.
Een koopverbod is dus helemaal geen restrictie. Het is jezelf beschermen tegen afleiding, zodat je kunt doen wat je werkelijk wilt doen. Plus je wordt er creatiever van, want als ik nu een wens heb, dan is de vraag of ik die al kan oplossing met de spullen die ik reeds heb. En als dat niet kan, dan is het een mooi moment om af te vragen of het echt nodig is.
De intentie is niets nieuws. Het is iets waar ik al jaren over schrijf en mee worstel. Maar het wordt me elke keer duidelijker dat het werkt.
