Afgelopen zondag zijn Rick en ik naar een vertoning van de minimalisme documentaire van Ryan en Joshua geweest in Kriterion, Amsterdam. Ik had me al een tijd verheugd op de documentaire en het was erg leuk te zien dat de meesten die erin aan het woord kwamen mensen waren waarvan ik de blogs volg en/of de boeken gelezen heb. Er zat voor mij niet per se veel nieuws in de documentaire, behalve dat het, zoals vaak, weer een goede reminder is om weer wat overbodige ballast uit mijn leven te werken en meer focus aan te brengen op wat waarlijk belangrijk is.
Voordat onze dochter Amber ter wereld zou komen was ik al als een bezetene aan het opruimen. Ik wist niet wat het inhield om mama te worden, maar ik kon me wel voorstellen dat het laatste waar ik tijd voor zou hebben “in-de-weg-liggende-meuk” zou zijn. En om me daar zo min mogelijk aan te hoeven ergeren wilde ik het huis aan kant. Soort van minimalistische nesteldrang ofzo. Zo probeerde ik alvast de keuken zo opgeruimd en efficiënt mogelijk te maken. Onnodige decoraties te verminderen en de kledingkasten uit te ruimen.
Ik ging door de voorraad heen en deed alles wat we niet meer gingen eten of niet gebruikten in een tas en gaf het weg aan iemand die er heel blij mee was. Ik richtte een soort voorraadkast station in in de Expedit kast die in onze woonkamer staat.
We hebben geen externe berging, alleen een bergkast, dus opruimen is hier essentieel. We hebben geen zolder of schuur om meuk in kwijt te kunnen en ergens is dat een blessing in disquise. Het zorgt ervoor dat we bij alles, maar dan ook echt àlles, moeten nadenken of we het echt willen en/of nodig hebben. Nou woonden we eerst op 23m2 en hadden we nog minder plek, maar hoe groter je huis, hoe meer meuk er toch in komt te staan, lijkt het wel.
Alleen voor onze reizen alleen al hebben we backpacks, bergschoenen en reistoebehoren die ergens een plekje moeten vinden.. Dat soort dingen proppen we nu maar onder het bed, we hebben expres een IKEA bed met diepe lades gekocht omdat we wisten dat we gebrek aan bergruimte zouden hebben. Back to basics is af en toe behoorlijk essentieel in ons huisje, maar ook behoorlijk overzichtelijk!
Nou is minimaliseren voor ons persoonlijk heel gemakkelijk, maar voor de baby is het lastiger. We krijgen veel op de groei, en dat is natuurlijk heel handig, maar moeten we wel even opbergen! De minimalisme regel is vaak, gebruik je het een jaar niet, dan kan het weg, maar met kinderen is dat wellicht een ander verhaal. Dus probeer ik steeds in te schatten wat ik wel en niet kan gebruiken. Gelukkig heeft oma wel een zolder, dus daar kan eventueel wel een doos met Grote Meisjes Kleren staan.
Verder probeer ik alvast te schiften door de lading aan lieve knuffels en leuke hebbedingetjes die we binnen krijgen van vrienden en familie. Soms is dat best lastig. Zo hebben we al een stuk of 20 knuffels (I kid you not) gekregen en heb ik daar de leukste (vind ik) uitgesnuffeld.. maar dan blijven er alsnog zeker een dozijn over! En dan heb ik het nog niet over de sabbeldoekjes..
Pfoe.. en als baby heeft ze er nog niets aan, maar ik kan ook nog niet voorspellen wat ze straks leuk zal vinden.. dus het blijft nog even onze beslissing. Teveel leuks kan ook een probleem worden! Mijn mama stelde voor een doos met knuffels te bewaren en af en toe speelgoed te wisselen zodat het lijkt alsof ze weer iets “nieuws” krijgt als ze ouder is.. maar ja.. dat duurt nog even en dan moet ik alsnog spullen bewaren.. lastig!
Wel ben ik blij dat mijn eigen kleding in ieder geval uit een vaste stijl bestaat, zodat ik met mijn suffe mama hoofd zo een outfit bij elkaar gesprokkeld heb zonder al te veel kopzorgen. Het enige wat ik jammer vind is dat de post zwangerschapsbuik ervoor zorgt dat ik niet meteen in mijn oude maatje pas..
Los van dat ik me dan ook wat aantrekkelijker zou voelen zou ik gewoon het liefst mijn garderobe weer helemaal opruimen tot de paar stukken die ik daarvoor ook heel graag droeg. In plaats van al die In Between kleding. Misschien toch eens tijd om met de 33 items (Project 333) van Courtney aan de gang te gaan en de rest.. weg te stoppen? Alleen de vraag is waar.
Uiteindelijk moet ik maar (weer) gewoon geduld hebben. Ik richt me vooral op mini kleertjes opvouwen en wassen, kijken wat de kleine nog aankan en of ze al aan een grotere maat toe is. Heel af en toe geef ik haar een leuk setje aan, maar grotendeels ben ik al blij als ze passende, schone kleding aan heeft en dat ik niet teveel spuugvlekken op mijn shirtjes verzamel. De maatjes die ze niet meer past gaan in een tas.. het geleende gaat terug en de rest.. tja.. bewaren voor een mogelijke tweede of weggeven? Waarschijnlijk toch maar het laatste..
Ach, in die zin maakt een kleine je leven moeilijker, maar ook makkelijker. In de ochtend snel een spijkerbroek met zwart t-shirtje aantrekken is veel eenvoudiger dan eerst een uur door je lades heen te moeten terwijl er een meisje om haar mama ligt te brullen. De kleine maakt het verder geen drol uit, als ze maar schoon en droog is en zich lekker behaaglijk voelt. Daar kunnen we allemaal een voorbeeld aannemen. Die kleine weet tenminste wat er écht belangrijk is in het leven.
