JAPAN 2018

Bloggen met een tweejarige schiet er nog al eens bij in, maar dit keer kwam het vooral omdat wij twee weken in Japan waren. We zijn inmiddels weer terug, en we hebben het geweldig gehad.

Vorig jaar zijn we met kleine Amber van 9 maanden naar Tokio (en een krappe week later, naar Florida) gevlogen, en ik deed het bijna in mijn broek van angst. 11 uur vliegen naar Japan, daar met handen en voeten luiers en eten voor haar regelen.. hopen dat ze er wil slapen.. ik vond het behoorlijk spannend. Maar zoals met alles, is het gewoonweg ook wennen. Ze sliep toen sowieso de nachten nog niet door, wat het reizen extra vermoeiend maakte. Maar toch viel het uiteindelijk redelijk mee. Het was nog niet puur genieten, maar we hebben alsnog hele leuke dingen gedaan en mooie herinneringen gemaakt.

Dit jaar vlogen we met onze dreumes van bijna 2 op Osaka, ook een vlucht van 11 uur en 10 minuten. Op de heenweg hadden we een nachtvlucht, we vertrokken rond een uur of 3 in de middag. Dat betekende even spelen, wat filmpjes kijken en een paar keer door het gangpad rennen (waar mevrouw nog een broodje stal van een oude Japanse meneer, hilariteit alom) en daarna gelukkig lekker slapen in de draagdoek. De opblaasbare MonkeyGo stoel was voor haar heel fijn om goed in te zitten, en de stewardessen waren erg onder de indruk van het stoeltje. We kwamen nog een Nederlands stel met baby tegen in het vliegtuig waar we later nog mee afgesproken hebben. Gedeelde smart is altijd fijn onderweg.

Mevrouw had zo’n 4 uurtjes kunnen slapen (plus haar middagslaapje op het vliegveld) en was redelijk fit bij aankomst. Kansai Airport ligt naast de stad op een soort schiereiland, dus moesten we nog 40 minuten met de trein naar Namba station, en toen nog een halfuur metro/lopen naar onze Airbnb, die overigens fantastisch was. Een heel huis in een Japanse woonwijk. Airbnbs daar hebben altijd een soort login procedure wat lijkt op een geocache: eerst het slot vinden, of de brievenbus. Dan een code invoeren. Drie keer klappen. En je bent binnen! Schoenen uit, backpacks los en naar boven.

OSAKA
We kwamen in de ochtend aan en hebben Amber na haar middagslaapje wakker gemaakt en s avonds om Japanse tijd naar bed gedaan. Ze was de hele tijd vrolijk, wel een beetje moe, maar vond het allemaal machtig interessant. Sliep van pure uitputting meteen de hele nacht door, maar werd de nacht erop wel rond 11 uur wakker. Mama had toen net een melatonine pil genomen tegen de jetlag, en tolde rond op haar benen, dus heeft papa madam rondgetoured door donker Osaka, met een Asahii in de hand. Daar hebben we nog een hilarisch filmpje van.

Rondlopen in Dotonbori, lekker snacken, takoyaki (een soort hartige poffertjes met inktvis) eten en ons weer heerlijk thuis voelen in Japan. We hebben Osaka uitgekozen om eerst ontspannen de jetlag door te komen. De eerste dagen Tokyo vorig jaar hadden we propvol gepland, waardoor we dingen hebben moeten afzeggen en ons uitgeput gevoeld hebben. Nu besloten we om een paar dagen rust te pakken in Osaka, waar niet zo heel veel te doen is behalve lekker eten, Osaka castle bekijken en Dotonbori onveilig maken.

Dat is dus ook precies wat we gedaan hebben. Sushi eten deden we in de kaiten sushi waar we eerder geweest waren. In deze lopende band sushi tentjes kun je snel wat bordjes eten, afrekenen en weer wegsjeezen, wat voor Japanners die alleen zijn fijn is, maar ook voor ouders met een dreumes die Heul Graag Wil Bewegen. Zo konden we ons gauw uit de voeten maken als mevrouw geen zin meer had. (en ja, Amber heeft op deze reis Shushjiii leren zeggen ;))

Een prachtige Japanse tuin waar we nog niet eerder geweest waren was een mooie verrassing. Niet echt het type tuin waar je een dreumes in los moet laten, maar gelukkig hield ze het even vol in de drager. Een aantal oudere Japanners die hun Engels wilden oefenen hebben ons van alles over de tuin verteld, waar ik het meerendeel helaas alweer van vergeten ben. Maar prachtig was het zeker!

Na twee nachten zaten we allemaal in het ritme en konden we op de vierde dag uitgerust vertrekken naar Kyoto, waar we een week zullen verblijven.

KYOTO
Kyoto was heerlijk. We hadden een riant appartement – niet super schoon, maar wel groot! – met drie slaapkamers. Eentje werd onze koffersdump/inloopkast, een ander onze slaapkamer en een derde, lekker weg van de drukke straat, de kamer van Amber, waar ze heerlijk in haar Deryan tentje sliep, dat we op een futon geplaatst hadden. Dat ze eerst wekenlang in het tentje kon spelen thuis heeft denken we geholpen, ze was meteen enthousiast om er in te slapen en sliep er vanaf dag één prima in.

Het was behoorlijk warm en sommige dagen hadden we juist regen, dus we hebben de dagen afgewisseld. We hebben veel tempels bezocht, fietsen gehuurd (waar Amber eerst 10 minuten schreeuwend inzat omdat ze niet wilde, en het daarna echt he-le-maal het einde vond), leuke mensen ontmoet en mee opgetrokken en heerlijk gegeten. Kyoto is in de Tweede Wereldoorlog express niet gebombardeerd omdat er zoveel historie te vinden is, en gelukkig maar (al had ik liever dat ze nergens een bom op gegooid hadden natuurlijk), al het schoons in Kyoto is nog steeds te bekijken. De mensen daar zijn de horder (met name Kantonese) toeristen wel wat zat, dus hun houding is niet altijd even gezellig, maar als toerist kun je daar altijd bij helpen door vrolijk, beleefd en behulpzaam te zijn. Dikwijls ontvang je wat je geeft, en dat is op reis niet anders.

AANDACHT
Onze blauwoogige en blond krullenbol kreeg nogal wat aandacht te verduren. Iedereen vond haar schattig en wilde haar aandacht, maar daar had Amber vrij weinig boodschap aan. En dat vonden wij prima, dat hoeft ook helemaal niet. Soms vond ze iemand aardig en maakte ze contact, en ze vond heel kort een vriendje in Noah, de zoon van een Deens stel die we tegenkwamen bij een kleine stop voor een ijsje voor Amber. Het is leuk te zien dat Amber steeds ouder wordt en contact gaat zoeken met andere mensen maar ook met andere kinderen, en dat is op reis helemaal leuk om te zien. Maar niets moet. We hebben wel wat mooie foto’s van mensen die enthousiast op haar regeren, terwijl Amber ondertussen heerlijk met steentjes speelt. Geweldig toch?

STREETFOOD
Vorig jaar in Tokyo was het vrij fris, toen hebben we met baby veel in restaurant binnen gegeten. Later zagen we allemaal Youtube kanalen (Abroad in Japan, Only in Japan, InternationalME) over al het streetfood dat je er kon eten, en we vonden het zo’n gemiste kans dat we dat niet gedaan hebben. Dus hebben we ons deze keer te buiten gegeten en van alles geprobeerd, van gebakken bamboe op een stokje tot een octopus met een ei in zijn hoofd. Rijstballetjes op een stokje met sojasaus, viskoekjes, custardkoekjes.. van alles. Oh, en de soja cream croquette.. HEMELS!

En het was allemaal ontzettend lekker. Ook ontdekten we dat er vaak foodmarkets of supermarkten onder departmentstores zaten. Vaak gingen we in een departmentstore naar een kinderafdeling, waar Amber even lekker kon rennen en spelen. Daarna haalden we onderin allerlei lekkers om thuis uit te proberen. Amber was vooral dol op noodles, viskoekjes en onigiri (een soort sushi: rijstdriehoekjes met vulling en zeewier eromheen). Die onigiri vormden vaak ons ontbijt, samen met een flesje koffie.

ZERO WASTE
Nou, daar kan ik heel eerlijk over zijn. Haal die zero maar wel en maak er VEEL van. Het punt was natuurlijk ook dat je op reis vaak snelle dingen haalt, dus niet altijd de tijd en ruimte hebt om goede keuzes te maken, zeker niet met een dreumes van bijna 2 met weinig geduld en de taalbarrière. Het meeste wat ik heb kunnen doen is plastic zakjes weigeren door met een eigen tasje te zwaaien, en soms werd mij dan ook gevraagd of ik de standaard plastic lepeltjes, voorverpakte handdoekjes en eetstokjes wilde, die ik dan kon weigeren. Maar was ik te traag of lette ik niet op, dan zat dat dus allemaal bij je plastic tasje en je eten inbegrepen. Los van het eten zelf dat natuurlijk ook ingepakt is.

Veel streetfood konden we redelijk low waste kopen, zoals takoyaki in een bamboe bakje met sateprikkertjes om mee te eten. Maar de enorme berg plastic was me een doorn in het oog, en ik overlegde zo goed mogelijk met elke Airbnb hoe ik ons afval diende te scheiden. Boodschappen doen zette ook niet veel zoden aan de dijk, fruit en groente werd dikwijls ook enorm luxe (en vol zorg) verpakt en was soms ook behoorlijk duur. Op de markten ging dat beter, maar aan koken zijn we toch niet veel toegekomen.

Daarbij kwam er ook nog een chloorwater uit de kraan, dus mijn goed bedoelde Dopper meenemen was ook niet helemaal een strak plan. Ik mengde het water soms met wat thee, daardoor was het beter te drinken. Amber was paradoxaal genoeg ook nog eens dol op de plastic flesjes en kon daar uren mee spelen. Het enige voordeel denk ik dan maar.

Wel heb ik in Japan een paar mooie doeken voor furoshiki kunnen kopen en een paar mooie Studio Ghibli handdoekjes voor onderweg. Prima als zakdoek, poetsdoek en snoetenpoetsdoek. Ook hebben we een prachtig houten sushi speelsetje voor Amber gekocht.

TOKYO
We vertrokken van Kyoto naar Tokyo om onze vrienden daar te zien, met de hogesnelheidstrein, de shinkansen. Een afstand van 450 kilometer in iets meer dan 2 uur. Echt fantastisch. We hebben het er erg leuk gehad, maar helaas werd ik ziek. Een soort keelonsteking, veel hoesten en slecht slapen door benauwd weer, plus kriebelhoest. Niet leuk, maar niets aan te doen. We hebben wel veel lol gehad met onze vrienden en het was leuk om weer even kort in Toyko te zijn.

Na drie dagen gingen we terug naar hetzelfde Airbnb in Osaka, om even te relaxen en terug te gaan. Door de lange reis naar het vliegveld, en een vroege vlucht rond half 11, hebben we spontaan nog de laatste nacht een hotel geboekt bij het vliegveld in de buurt. We namen die ochtend lekker een taxi om ontspannen op reis te gaan. De terugvlucht ging voorspoedig, wel een dagvlucht, dus een paar uurtjes slaap voor onze dame en voor de rest heel veel entertaining, plus een paar chagrijnige Fransen voor ons die bij elk piepje van Amber boos omkeken. Maar ze heeft het eigenlijk heel goed gedaan, en de Nederlandse jongen naast ons merkte op hoe rustig ze was en dat hij er helemaal geen last van had. Super!

VROLIJK
En wat waren we blij dat Amber genoot van de vakantie. We zorgden ervoor dat ze soms even in de drager kon slapen, maar op hete of juist regenachtige dagen lieten wij haar in het appartement slapen, zodat ze goed uit kon rusten (ze slaapt dan vaak toch langer) en wij zelf ook even rust hadden. Toch was ze eigenlijk altijd vrolijk, en schoot uit bed meteen richting de kinderwagen en klom erin, of kwam met de draagzak aanzetten. Ze wilde op pad! Ook de laatste nacht in het hotel was ze enorm vrolijk, helemaal niet het idee dat ze er klaar mee was of terug wilde. Ze genoot met volle teugen, en wij daardoor ook!

Eenmaal thuis vindt ze het natuurlijk ook weer heerlijk, en wij ook, maar ze is de hele reis zo lief en vrolijk geweest. Dat vinden we echt enorm fijn, want dat betekent dat ze reizen en avontuur ook echt leuk vindt. Ze begint ook steeds meer eten van ons te proeven en meer te durven, en we denken dat al die nieuwe ervaringen daar zeker aan bijdragen. Gelukkig maar, want we hebben nog veel avonturen op het oog. Japan is een heel veilig land, maar we zouden graag meer willen zien. De steden hebben we nu redelijk bekeken, en we dromen van een roadtrip door het noorden, door Hokkaido. Het Deense stel wat we ontmoetten gaat dat precies doen, dus we volgen hen op de voet.

RETROSPECTIEF
Al reizen we nog zo licht, er zijn weer spullen meegegaan die we niet gebruikt hebben. Onze camera bijvoorbeeld. Rick’s nieuwe Google Pixel II (zie alle foto’s in dit blog) maakt zulke mooie foto’s dat ik mijn camera niet aangeraakt heb. Ook hebben we een aantal kleren niet gebruikt. Ook de Waka Waka solar oplader was in Japan niet echt nodig. Maar er zijn ook dingen die geweldig gebleken zijn. Zoals het tentje, wat we aan onze backpack vastgesnoerd hadden. Dat werkte prima, in het vliegtuig gaat er een hoes over, dus dat tentje gaat ook nergens heen. Wel denk ik dat ik volgende keer een koffer meeneem, gezien ik bij oververmoeidheid snel last van mijn rug krijg. Gezien we ook een buggy moeten duwen (nu nog steeds onmisbaar) en handbagage bij ons hebben, hebben we gekozen voor backpacks om onze handen vrij te hebben, maar dat is niet altijd even praktisch. Een backpack en één tas op wieltjes zoals deze lijkt ons ideaal, mijn ouders hadden vroeger ook zo’n “roltas” die het gemak van “proppen in je backpack” en wieltjes combineert.

Het hielp overigens wel dat we in Japan steeds in elke Airbnb een wasmachine hadden, zodat we zo nu en dan kleren konden uitwassen. Ook de waszakken als packing cubes deden hun werk goed. Ik zou op een volgende trip toch nog minder mee willen nemen, maar voor nu was het prima. We onthouden deze lessons learned voor de volgende keer.

REIZEN MET KINDEREN
Vaak hoor ik mensen om me heen die toch sceptisch zijn over het reizen met kinderen. Je hebt er zo weinig aan, ze onthouden er niets van, het kost veel energie en natuurlijk geld, zijn veelgehoorde kritische geluiden. Dat is een deel van de waarheid maar benadrukt alleen de negatieve kant. Reizen geeft immers ook prachtige herinneringen om aan terug te denken, je kind krijgt hele bijzondere ervaringen mee en het is heerlijk om zoveel quality time als gezin door te brengen. Dat hoeft natuurlijk niet helemaal in Japan, dat kan ook zeker in Nederland of Europa, maar laat je het gedoe van reizen met kinderen niet tegenhouden, of het nou Japan of Oostenrijk is.

In het begin zag ik er ook als een berg tegenop om te reizen met een baby – het is makkelijker om de beren op de weg te zien dan ze weg te denken – maar reizen met kinderen is net als het ouderschap zelf – je leert het door het te doen. Als je het echt graag wilt, probeer het dan gewoon. Hou, net zoals met ouderschap, rekening dat dingen vaak anders gaan als je denkt en wees flexibel. Lach ook om jezelf en de situaties. In de meeste gevallen zijn mensen om je heen behulpzaam en kun je proberen altijd de baas. Zoals mijn lief altijd zegt: Ik vertrouw op ons probleemoplossend vermogen. En ondanks een berg drukte aan mijn kant, komt het eigenlijk ook altijd weer goed.

Eerlijk is eerlijk, ik vind een land als Japan, wat veilig is, goed eten heeft en geen enge ziektes of dieren wel fijner dan bijvoorbeeld donker Afrika of Cambodja met baby. Er zijn mensen die dat doen en dat vind ik mega knap, maar dat vind ik dus net weer wat te spannend. Hoe ouder Amber wordt hoe meer we durven te ondernemen, maar voor nu was dit alweer een fantastisch avontuur! We dromen alweer over de volgende reis..

In een ander blog zal ik wat leuke tips delen om je kindje bezig te houden onderweg. Dat is waar de meeste mensen tegenop zien, en inderdaad, dat is ook niet altijd even makkelijk. Meer daarover in een volgend blog!

Alle foto’s van onze reis zijn hier te bekijken.