HET GEEFT NIET

Zelf ben ik iemand die graag de puntjes op de i zet. Ik ben van de details en van de voorbereiding, mijn man van Het Grote Plan en “we fixen het wel als het misgaat”. Dat vult elkaar in bijna alle gevallen erg goed aan.

Maar er is altijd een fijne lijn tussen “op de details” zijn en op het neurotische af worden. Elke kwaliteit heeft weer zijn valkuil, etc. Hoe mooi is het dan, dat je juist van je kinderen een mooie levensles meekrijgt.

Wanneer ik onze oudste attendeer op het feit dat ze iets vergeten is, dat ze haar trui binnenstebuiten aan heeft of een groot gat in haar spijkerbroek heeft (de zoveelste) is haar antwoord meestal “Maar dat geeft niet!”

Soms geeft het natuurlijk wel. Maar vaak ook niet. En nu ik het bewust ter harte neem wanneer ze het zegt moet ik lachen om mezelf. Dat mijn lieve vierjarige mij zo treffend kan teruggeven wat ik ook vaker tegen mezelf zou mogen zeggen.

Ik ben zo iemand die niet altijd zo lief is voor mezelf. Dan geef ik mezelf op m’n kop terwijl ik de eerste ben die tegen vrienden zegt dat ze lief moeten zijn voor zichzelf, dat het niet perfect hoeft en dat ze fouten mogen maken.

Vandaag betrapte ik me erop dat ik iets deed en binnensmonds tegen mezelf mompelde “ohh wat stom van me.”

En toen dacht ik aan mijn dochters befaamde uitspraak.

Maar dat geeft niet.

Onze lieve wijsneus.