Gisteren mocht Amber een nachtje logeren bij oma. Vandaag werden we dus wakker met alleen een babietje in huis.
Van zo’n vrije dag krijg ik ergens ook altijd stress. Dan denk ik, wat zal ik allemaal doen wat ik normaal met twee lastig kan? Ik kan naar de stad.. maar dat is om te winkelen en ik wil helemaal niets kopen. Naar het dorp idem dito. En ik heb eigenlijk ook helemaal geen zin in de drukte.
Op de bank besloot ik dat ik altijd een eindje kon lopen met de baby. Alleen is het weer zo triest. Maar toen dacht ik – ietwat mopperend op mezelf – waarom moet ik toch altijd van alles ondernemen? Hoe fijn is het juist om even niets te hoeven. Dat is toch het hele idee?
Terwijl babietje boven haar ochtendslaapje deed (en daar heel goedwillend meteen 2 uur over deed), zette ik een rustgevend muziekje op en pakte er een haakwerkje bij. In plaats van alles even snel af te maken en snel snel snel te doen, zoals ik meestal graag wil, nam ik rustig de tijd. Vertraagde. Nam alle tijd om een kluwen wol te ontwarren. Letterlijk en figuurlijk. En toen was er de rust.
De tevredenheid waardoor deze ochtend al uren en uren lijkt te duren. Mooie muziek, dankbaarheid en een klein projectje op schoot. Pruttelend kannetje koffie in de keuken. Heerlijk onthaast.
Natuurlijk kon ik het niet laten om met die hernieuwde energie diezelfde keuken onder handen te nemen. Sja, daar doe je juist energie voor op, toch? Om weer nieuwe dingen te starten.
Maar dat contente moment, op de bank.. daar ga ik de komende dagen nog veel aan terugdenken.
