Het bereiken van eenvoud in het leven gaat, merk ik meer en meer, om keuzes maken. En dat zijn soms best harde keuzes. Soms moet je dingen opgeven die je geweldig of mooi vindt, maar gewoonweg geen plek/rol of bestemming meer in je leven hebben. Dat is met digitale “rommel” en “overdaad” net zo goed. Jaren geleden heb ik mijn Twitter account stopgezet. Als digitale communicatie deskundige vond ik dat ik daar actief moest zijn. Maar ik vond het vreselijk. Dus uiteindelijk, weg ermee. Hetzelfde had ik met Tumblr. Grappig om eens uit te proberen hoor. Maar wat zet ik daar dan weer neer en wat hier? Och. Hoofdbrekens.
Dus. Dat doen we niet meer. Noem het een een soort vroege “new years resolution”. Ik ga gewoon kijken of dit werkt. De eenvoud van één. Want alleen dan kan ik rustig mijn gedachten opschrijven en niet als ik me telkens weer af vraag wat nou precies waar moet.
Laatst keken vriendlief en ik weer eens naar die oude afleveringen van Bob Ross. Je weet wel. Die heerlijke schilder met zijn zachte stem. Hij zei zoiets van: je moet niet dagenlang denken wat je gaat schilderen. Dat is zonde van je tijd. In die tijd dat je aan het nadenken was, had je al een schilderij af kunnen hebben.
Point taken Bob. Dank je.
