Momenteel lees ik een boek van Joke Hermsen ‘Stil de Tijd’. Eigenlijk heb ik het een jaar geleden al gekocht, maar op dat moment vond ik de inhoud nog vrij heftig van stof, en heb het boek even weggelegd voor een beter moment.
Hermsen, filosofe, zoemt namelijk in op de tijd. In filosofisch, wetenschappelijk en sociaal opzicht. Het begint allemaal met het gevoel dat we altijd te weinig tijd lijken te hebben. Dat iedereen zo gehaast is en dat de klok – een uitvinding die ons leven ooit makkelijker gemaakt zou moeten hebben – beheerst inmiddels ons gehele leven. Jachtig, gehaast, elke minuut gevuld.
Terwijl Hermsen in Frankrijk vertoefd om het boek te voltooien, mijmert ze over tijd, en wat tijd nu eigenlijk is. Wetenschappelijk gezien begint tijd steeds meer een raadsel te worden. Bestaat tijd eigenlijk wel? Of is het een ervaring? In haar boek haalt ze verscheidende wetenschappers en filosofen aan, ieder met zijn eigen kijk op tijd. Ik lees het boek vaak voordat ik ga slapen, op de een of andere manier werkt het heel relativerend voor het slapen gaan.
Want zeg nu eens, waarom worden we zo door tijd geleefd? Ja onze levens zijn eindig, en ooit gaan we dood, dus als we iets willen doen, moeten we dat nu doen. Maar is er een groot verschil tussen doen of niet doen? Hoe wil je op je leven terugkijken, als iemand die erdoorheen gejaagd heeft en geen rust kan nemen om te genieten… of durf je een stapje terug te doen en te ervaren.
Hermsen haalt de theorie aan dat velen de tijd willen ontvluchten, zodat we niet na hoeven te denken over de existentiële vragen. Wat is leven, wat is dood, waarom ben ik hier? Iets te doen hebben geeft afleiding. Vervelen en eenzaam met jezelf zijn, dat is behoorlijk confronterend. Ik ken genoeg mensen die een stilte retraite gedaan hebben – ik heb er zelf ook ooit eentje gedaan – en weet hoe heftig het is om geen afleiding te hebben en alleen die stem in je eigen hoofd te horen ratelen. Ergens zijn we bang voor stilte. Bang voor de tijd, de stromende tijd.
Eckhart Tolle zegt in zijn boek ook zoiets, dat we niet bewust in het nu kunnen zijn, omdat we ergens het idee hebben dat dat niet de bedoeling is.
Misschien is het een idee om het eens te proberen. Gewoon in de tijd te zijn. Niet ergens ‘de tijd mee doden’ maar oprecht te zijn. En eens zien wat er dan gebeurt. Ik denk dat het de moeite waard is. Je moet er natuurlijk wel even tijd voor vrij maken…
