Eindelijk mag ik het dan van de daken schreeuwen. Mijn lief en ik verwachten een kindje! Het heeft ons leven heerlijk op zijn kop gezet, we waren namelijk totaal niet bezig met kindjes: vooral veel met reizen en 101 drukke dingen doen. Maar we zijn er zo blij mee! We moesten beiden natuurlijk wel even aan het idee wennen (we waren net een week thuis uit Japan!) maar al gauw vonden we het een heerlijk vooruitzicht!
Op reis zijn blijkt een goede omstandigheid om een kindje te krijgen. Lekker ontspannen, geen stress, veel wandelen en lekker eten. Zo bleek dat in ieder geval, want bij thuiskomst na maar misselijk en moe blijven (is die jetlag nog steeds niet over?) bleek ik in verwachting! En dat was ik dus blijkbaar vanaf het begin van de reis al.. waarschijnlijk is onze lieve baby Made-In-Japan! Yes. Dat moet zeker op een rompertje gedrukt worden. Verklaart ook waarom ik de laatste paar weken zo vermoeid was tijdens het reizen, terwijl ik normaal echt wel meer aankan. Achteraf vind ik mezelf wel een hele pief dat ik half Japan doorgestampt heb met een baby in mijn buik. Ook al was ‘t nog maar zo groot als een tuinboontje.
Het is wel verrekte moeilijk om zoiets stil te houden. We wilden natuurlijk de eerste drie maanden wel wat lieve vrienden en familie vertellen, maar nog niet de hele wereld. Daar was het nog te pril voor. Maar hoe scheep je lieve vrienden af die enthousiast roepen: Nien en Rick komen dus we bestellen sushi! Op een feestje ineens geen slok alcohol meer drinken? En ook nog eens: gewoon te moe zijn in het begin om ook maar iets te ondernemen. Overal ziek melden. Smoesjes verzinnen. Oh heel vervelend vond ik dat.
Het is nu zo fijn dat het hoge woord eruit is. En het kan ook niet anders, want, ik gok door mijn kleine postuur, begint zich al een heus buikje te vormen. Daar kan ik een mega grote trui overheen hangen, maar daar wordt de boel ook niet charmanter op. En eerlijk gezegd ben ik ook best wel trots dat buikje te showen.
We hebben inmiddels twee echo’s gehad en het is nog steeds zo wonderlijk dat dat wezentje dat op het zwart-witte scherm verscheen, echt in mijn buik zit. Dat zal ongetwijfeld elk stel denken bij hun eerste kindje, maar toch.. jeetje. Kijk nou. Armpjes. Beentjes. Oh kijk en zelfs een neusje! En is dat een oortje? Wat een onwerkelijk, magisch gebeuren.
In onze vriendengroepjes zijn er overal mensen zwanger en kindjes geboren.. het is heerlijk om al die ervaringen uit te wisselen. En dan zit je dus ineens in het babykamp. Het kamp waar we eerst niet bij hoorden, ook weinig van konden begrijpen. Want ja, wij hadden die ervaringen niet. Ik vond kinderen altijd al superleuk, Rick ook, maar ja.. er eentje krijgen en hebben.. das een ander verhaal he. We konden er niet echt over meepraten, alleen die kleintjes knuffelen en aan het lachen maken. Van de rest hadden wij totaal geen kaas van gegeten.
Nog steeds niet overigens. We leren als razende roelanden bij in de baby wereld. Als kersverse ouders kijken we vol ontzag om ons heen in de nieuwe wereld waar we in leven en worden bekogeld met liefdevol advies en ouderwijsheden. Gelukkig zitten vriendlief en ik heel erg op 1 lijn met onze visie op “het leven” en dat scheelt een hoop stress.
Enige nadeel is dat ik ontzettend slecht slaap door al die veranderingen in mijn lichaam. Dan weer misselijk, dan weer kramp ergens of pijn in mijn rug. Dan zit er niets anders op dan gewoon de volgende ochtend duf mooie Pinterest plaatjes voor baby kamertjes te zoeken en een kop thee achterover te slaan. Blij dat ik kan freelancen, zodat ik de tijd heb om wat rust te nemen. Hopelijk komt gauw die fijne energiespurt waar ze het altijd over hebben. Er zijn immers nu wel 1001 leukere dingen te doen en te plannen dan in bed liggen. Maar ook dat, moet ik maar even voor lief nemen.
Want. Baby!
