Zo, het heeft weer even geduurd voordat ik tijd had om te bloggen. Instagrammen doe ik graag en veel, maar een blog voelt toch altijd alsof het groots en meeslepend moet zijn. Dat hoeft natuurlijk eigenlijk helemaal niet, maar goed. In dit geval wel, want we zijn natuurlijk al lang terug van een fantastische roadtrip Amerika, met twee gezinnetjes en twee meisjes van 2,5. Ik beschrijf weer het hele verhaal, omdat ik het zelf altijd superleuk vind om terug te lezen. Maar je kunt natuurlijk ook gewoon even gezellig foto’s kijken 😉 (hier staan ze overigens allemaal)
We hebben het superleuk gehad. Natuurlijk met de nodige uitdagingen. De vliegreis vloog voorbij met zijn zessen, druk aan het kletsen, de kindjes te eten, spelen en slapen geven, en voordat we het wisten was de 9 uur vliegen voorbij naar San Francisco. Daar moesten we helaas echt 3 uur in de rij staan voor de douane, waar Amber niet goed kon slapen en steeds heel hard moest huilen. Dan denk je wel, waar zijn we ook alweer aan begonnen?
Maar toen we de huurauto opgehaald hadden en aankwamen bij onze airbnb in Montara, in het zuiden van de stad, aan de zee, waren we blij verrast. Een prachtig huis, écht Amerikaans, compleet met basketbalbasket aan de driveway, heerlijke bedden en heel veel koffie. Dat laatste hadden we vooral nodig in de eerste dagen jetlag, waar de kids om 4 uur wakker werden, of nog eerder! We hebben San Francisco bekeken, en de kindjes wat in het nieuwe ritme proberen te bewegen. We haalden sushi die onverwacht ontzettend lekker was. We gebruikten die eerste dagen om gewoon een beetje te laden, Fishermen’s Warf te bekijken, de Golden Gate te zien (verhuld in de eeuwige mist natuurlijk) en reden daarna door naar Lake Tahoe.
Lake Tahoe was ik zelf ook nog niet geweest, en de route erheen was prachtig, door mooie bergen, eindeloze naaldbomen, kleine beekjes die door de bergen kabbelen. Lake Tahoe is echt een seizoen’s oord, zomers zijn er mensen met bootjes, wandelaars en fietsers, in de winter is het een wintersportgebied. We verbleven in een gigantische houten blokhut annex villa, waar we een soort gastverblijf huurden. Die avond hadden we heerlijk eten in elkaar geflanst. We hadden geen keuken, dus hebben we pasta gekookt in een koffiezetapparaat (don’t ask haha) en lekker zalm erbij klaargemaakt op de barbeque. Een kant en klare broccoli salade van de Walmart maakte het af. Toch even wat instant groente erbij.
De volgende dag hebben we een prachtige wandeling gemaakt door een mooi rustig stukje natuur, gezwommen in Lake Tahoe (Amber was de eerste die het koude water in sprong van enthousiasme), hamburgers gegeten, een coyote naast ons huis gespot.. Arme Alex kreeg ‘s avonds een zonnesteek, en terwijl we hem tegelijkertijd met de kids in bed gestopt hadden, hebben wij boven dure – erg lekkere – Californische wijn zitten drinken met de hippe – ongetwijfeld financieel goed bedeelde – eigenaren van de Airbnb. Sorry Lex XD. Gelukkig was Alex de volgende dag helemaal opgeknapt en heeft hij er niets aan overgehouden.
Ondertussen moesten we onze plannen wijzigen. Van Lake Tahoe zouden we onderlangs naar Mariposa, in de buurt van Yosemite National Park rijden en daar logeren. Daar waren momenteel bosbranden, maar de eigenaresse van de Airbnb zei eerst dat het allemaal wel meeviel. Twee dagen erna zei ze dat we niet moesten komen, er was overal rook, er werden delen van de stad geëvacueerd, en Yosemite zelf konden we ook niet in. Na wat beraad besloten we om bovenlangs te rijden via Mammoth Lakes. We boekten ter plekke een luxe Airbnb met een jacuzzi en waren best content met onze nieuwe planning.
Onderweg stopten we bij een ghost town, Cody, een tip van de buren van de vorige Airbnb. Het is voor Nederlanders zo idioot dat in Amerika er gewoon nog halve dorpen staan die verlaten zijn doordat er gewoonweg geen geld meer te verdienen was. Het is meer gedoe om ze op te ruimen dan om ze gewoon te laten staan, en zo heb je er ineens een openluchtmuseum bij. Om er te komen moest je een flinke omweg maken, en een stuk over onverharde wegen hobbelen. Het was midden in de woestijn en bloedheet, maar wel heel interessant om te zien.
De meisjes lieten we vaak even rondrennen, want die zaten natuurlijk af en toe urenlang in de auto. De afstanden zijn enorm in Amerika, je rijdt zo 2-3 uur op een dag en dan ben je soms nog niet eens veel opgeschoten. Soms zijn de tankstations en lunchmogelijkheden dun bezaaid, gelukkig hadden we allemaal wifi geregeld en konden we bijna overal zoeken of er een Subway (onze fav) of een Walmart in de buurt was. Bij de Walmart konden we boodschappen doen, lunchen en de kindjes konden heerlijk rondrennen.
Mammoth Lakes bleek ook een wintersport oord te zijn en zeker gezellig, met een leuk dorpscentrum met hoge hotels en een leuk festival waar we nog heen geweest zijn. Ook in Mammoth Lakes bleken branden te zijn, en het rook er de hele tijd naar openhaard. Overal hing een waas van roet. Geen fijn gevoel. We hebben er heerlijk gewandeld, Alex en Linda hebben een boottochtje met hun dochter Nora gemaakt, en we hebben genoten van de natuur. Die leek gelukkig veel op Yosemite en verhielp het gevoel een beetje dat zij dat nu moesten missen.
De laatste ochtend in Mammoth Lakes (we verbleven de eerste week vaak maar 1 à 2 dagen op een bestemming om meters te maken) werd ik wakker in een groot rookgordijn. Ik had die avond ook slecht kunnen slapen. Jakkes. We waren blij dat we er wegreden, het voelde zo beklemmend. In het tankstation – waar we een goor broodje meenamen bij gebrek aan beter – hoorde ik de eigenaren ook klagen dat ze gek werden van die rook en dat het zo ongezond was. Voor de kids leek het me ook geen goed idee. Dus vertrokken we richting ons eerste motel.
We stopten nog bij een Subway midden in de woestijn, en hebben nog op een verlaten speeltuintje zitten Pokémon-Go-en. Heel raar om een speeltuin te zien in het midden van een woestijn, bloedheet, in de volle zon met een subtiele geur van smeulend plastic. Ik dacht dat de jongens bij de Subway een grapje maakten dat er daadwerkelijk een speeltuin was. Amber mocht toen heel even voorin de auto zitten en met papa meesturen, ze vond het geweldig. We kregen haar bijna niet meer achterin. Op de foto hierboven zie je de waas van roet die steeds in de lucht hing. Naar mate we verder van de bosbranden wegreden, klaarde de lucht weer op. We kwamen aan bij ons motel, fristen ons op en bezochten een outlet in de buurt, waar we slechte sushi hebben gegeten en veel lol gehad hebben.
De volgende dag zou een lange worden. We stonden vroeg op voor een “goed” ontbijt bij de iHop (International House of Pancakes, go figure). Het menu van de iHop is sinds 5 jaar nog nauwelijks veranderd, en als vega met een voorkeur voor gezond heb ik altijd ongeveer twee dingen om uit te kiezen. Gelukkig is Amerika wel het land van de “sides” dus kun je je ontbijt zo uitbreiden zoals je wilt. We hadden niet gezien in onze aangepaste reisplanning (die we om moesten gooien voor de branden, en dus bovenlangs ipv onderlangs reden), dat we voor de ingang naar Sequoia, helemaal om de bergen heen moesten rijden, wat enkele uren aan onze rit toevoegde. De dag erna hadden we Los Angeles gepland. Om de dag ervoor, die ook al lang was, niet te druk te plannen, bedachten we dat we in de ochtend naar Sequoia zouden gaan, en daarna door zouden rijden naar Los Angeles.
Natuurlijk waren we langer in Sequoia dan we aanvankelijk dachten, alleen al het park inrijden en het hele end omhoog klimmen (de bomen liggen hoog in de bergen) voordat je bij de enorme bomen bent kost je zo 1,5 uur. Het was er prachtig en we hebben ervan genoten, we hebben de meisjes lekker laten dutten in de draagdoek, en op de terugweg hebben Linda en ik de dames op onze rug gedragen in onze Tula draagzakken. De heerlijke rust van Sequoia werd ietwat verstoord door de lange trip die we nog te gaan hadden. Nog minstens 4 uur rijden. Gestopt bij een Walmart om te eten en de kids te laten rennen, en toen nog ruim 2,5 uur. In de file bij LA, huilende Amber achterin die de slaap niet kon vatten. Ons arme ding is uiteindelijk van vermoeidheid in slaap gevallen, en hebben we in ons motel zo haar tentje in kunnen dragen.
De volgende dag hebben wij met elkaar ontbeten (weer in de iHob, dit keer met een B, daar hebben ze blijkbaar ook burgers -_-) en hebben we het Chinese Theater bekeken en wat rondgelopen. Wij zijn niet zo gek van LA, dus we wilden daarna alvast naar onze riante Airbnb in Joshua Tree (serieus, klik op de link, deze moet je zien). Daar zijn we op tijd heen gereden terwijl onze vrienden nog rond keken bij Hollywood en Santa Monica beach. Die avond zaten we met zijn allen in een jacuzzi sterren te kijken midden in de woestijn. Over afwisseling gesproken! Onze host van de eerste airbnb had ons een goede fles rode Californische wijn gegeven, maar met onze jetlag durfden we dat echt niet aan. We hebben hem meegenomen en bewaard voor deze gedenkwaardige avond.
We zijn door Joshua Tree heen gereden – dat was een kort bezoekje, gezien de Joshua Trees eigenlijk overal in die regio wel staan – en zijn doorgereden door een reservaat waar echt he-le-maal niets was, behalve een klein dorpje. Toen zijn we doorgereden richting Las Vegas. Zo raar om uren door het niets te rijden en dan ineens enorme borden, verlichting en gekkigheid te zien. Las Vegas, de speeltuin voor grote mensen. We hadden daar een rumoerige Airbnb die verder heel netjes was. We werden nog bezocht door een vriendin van onze Star Wars club, die toevallig in Vegas moest zijn voor een beurs. Heerlijk Thais gegeten in het tentje waar we in 2015 met Daan en Robin ook gegeten hadden, en Amber een fascinatie voor kokossoep ontwikkelde. De mannen en vrouwen hebben omstebeurt een avondje opgepast waardoor iedereen een “night out in Vegas” kon. Linda en ik hebben lekker een veel te dure cocktail gedronken, de mannen hebben wat gegokt en een biertje gedronken. Daarna vonden we het wel weer mooi geweest in deze gekkie stad. Lekker doorrijden naar Kanab, waarvanuit we Zion en Bryce zouden bekijken. We hadden daar een eenvoudige, maar fijne Airbnb met een grote tuin, waar de kindjes veilig in konden spelen.
In Zion aangekomen hebben we lekker wat gelunched (beste paddo-burger ooit gegeten!). Ik was tegen die tijd best gaar van al het rijden, dus toen onze vrienden naar Bryce Canyon reden, hebben wij heerlijk door Kanab gewandeld. Dat is het fijne als je alles al gezien hebt, als je een dagje niets wilt doen, is dat meteen niet zo’n zonde. We hebben heel stoer door Zion gefietst met de kindjes in de fietskar. Het was echter bloed-en bloedheet, dus we besloten na een paar kilometer dat het eigenlijk wel even genoeg was. We zijn toen bij een riviertje gestopt waar de kindjes heerlijk konden afkoelen, en wij konden bijkomen. Dat was echt enorm fijn.
We hebben nog heerlijk gegeten in een leuk Wild West tentje, dat ik later herkende van foto’s van vroeger. Wij waren daar geweest toen ik 10 was (mijn allereerste wereldreis). Inmiddels was er natuurlijk heel veel veranderd, maar zo bijzonder, om daar nu met mijn eigen gezinnetje te zijn! Live cowboy muziek, goede wijn en iets te vet eten. Ach, het is Amerika. Kanab was een heerlijk plekje. Toen Linda en ik de volgende morgen nog even snel luiers en wat andere boodschappen haalden, zag ik ineens twee Amish in de supermarkt lopen. Ze leken echt rechtstreeks uit 1900 te komen. Lange vlechten, knotten en gesteven katoenen jurken. Heel bijzonder.
Na Kanab reden we door naar Page, waar we gelukkig nog net een spot voor Antelope Canyon hadden kunnen boeken. We wilden eigenlijk Upper doen, omdat we Lower vorige keer bezocht hadden, maar die zat sowieso al vol en was met kleine kinderen niet echt aan te raden, gezien je er met een jeep heen moest. Linda en ik hebben onze dames op de rug gebonden en zijn door de nauwe canyon geklommen. Superstoer en heel mooi. Amber bleef maar WOW roepen en de rotsen aaien. We hebben drieduizend foto’s gemaakt, en de meeste kun je op mijn Flickr account vinden.
De dag erop hebben we Page wat verkend en rustig bijgekomen in onze prachtige Airbnb, met uitzicht over het Colorado plateau en Lake Powell (zie foto hierboven). Die avond hadden we eerst nog het hele end naar de Horseshoe Bend geklommen. Dat was wel een verschil met twee jaar geleden. Toen wij er waren was het heel rustig, het voelde als een soort hidden gem, met maar een paar mensen om ons heen. Nu was het net de Efteling, je kon er nauwelijks parkeren. Enorme drommen mensen liepen op de sunset af, en er waren inmiddels zelfs hekken geplaatst. Er gebeuren geregeld ongelukken, en dan is het écht een heel eind naar beneden, met eigenlijk altijd een fatale afloop. De hekken snap ik op zich wel, al waren er nog genoeg mensen die gerust op het randje van de afgrond aan het dansen en rondhupsen waren, op slippers notabene, maar ze nemen wel iets van de natuurlijke schoonheid van de plek weg. Die onverschilligheid, plus al het toerisme, maakte de ervaring een stuk minder indrukwekkend als die vorige keer. Maar alsnog was het natuurlijk prachtig.
Het was ook heel lastig om de “bekende” foto te maken van de hoefijzervorm waar het bekend om staat. Door de hekken kon je niet goed de complete bocht in kaart brengen. Maar we hebben mooie foto’s gemaakt en de zonsondergang was adembenemend. En de kinderen? Die hebben al die tijd, onder enige protest, vast in de draagdoek gezeten, de mama’s veilig aan de kant blijvend. Je moet er toch niet aan denken dat je kind die afgrond af hupst. Nee hoor, die bleven maar lekker zitten. Veiligheid voor alles! In de avond, toen de kids op bed lagen, zaten we vallende sterren te kijken, wijn te drinken en sterke verhalen te vertellen op het balkon. Linda sloeg nog een grote spin van haar been, die gelukkig niet heel giftig, maar stiekem wel redelijk groot was.
De dag erop gingen we richting Grand Canyon, maar gezien de enorme rijen bij de Horseshoe Bend, besloten wij om gewoon naar onze airbnb in Flagstaff te rijden. Het bleek uiteindelijk heel rustig bij de Grand Canyon, maar ik vond het niet erg dat wij lekker even bij konden komen. Die avond Thais gegeten bij een tentje in Flagstaff dat we toen ook zoooo lekker vonden. De dag erop Pokemon Community day gedaan in Flagstaff en lekker ontbeten.
In de middag weer een lange rit, namelijk helemaal naar Monument Valley. Gezien je daar de Native American reservaten inrijdt, stopt ook ineens alle commerciële industrie bij de grenzen. Ineens zijn er geen McDonalds, Subways, Wendy’s, Walmarts of K-marts meer. Je ziet alleen maar tankstations, kleine Native American stalletjes en soms wat lunchtentjes, maar die zijn echt dun bezaaid. We hadden gelukkig goed gelunched omdat we dit geanticipeerd hadden. Het is schrijnend te zien hoe arm veel van de hutjes zijn die er staan. Er staan wel wat degelijke huizen, maar het meeste zijn trailerparks of zelfs yurt achtige gebouwen. Omdat Amber niet kon slapen in de auto en Nora net in slaap was gevallen, hebben we alleen maar een snel rondje gedaan bij het visitor center, en de bekende monoliths van Monument Valley op de foto gezet. Het is prachtig daar, maar we waren stiekem al best wel moe. Onderweg probeerden we nog iets van eten te kopen maar kwamen niet verder dan kant en klare taco’s, chips en andere ongezonde meuk.
De avond brachten we door bij een schattige Airbnb die ook echt een Bed & Breakfast bleek. (zie hierboven) We werden ontvangen door een koddige man die heel veel weg had van Ian Anderson (ref. Jethro Tull) in een Amerikaans poppenhuis volgestouwd met snuisterijen. Het enige wat er te eten was in het piepkleine dorp was een pizzeria, die ik onderweg gelukkig gespot had. De kinderen waren snel op bed, Amber had haar middagslaapje overgeslagen en was meteen weg. Dus zaten we in het sfeervolle huisje te genieten en pizza te eten. Het was nog steeds geweldig, maar de vermoeidheid van een roadtrip met kleine kinderen begon wel een beetje zijn intrede te doen. Onze gastheer was bijzonder aardig en maakte een heerlijk ontbijt voor ons de volgende ochtend. We vroegen hem over het lot van de Natives en van een kleine gemeenschap zoals hun dorp en kregen hele interessante verhalen te horen. Later deelde hij in een review op Airbnb, dat ondanks dat hij al 7 dochters (!) op de wereld gezet had, dat hij ons en onze kindjes zo leuk vond, dat hij ons het liefste allemaal meteen had willen adopteren. Zo schattig!
De dag erop gingen we nog naar Arches National Park, maar we waren allemaal eigenlijk behoorlijk moe nu het eind van de reis in zicht kwam. Het was natuurlijk ook ontzettend heet buiten, en rondlopen met 40 graden en kleine kids is niet echt te doen. De mannen hebben even wat foto’s gemaakt, terwijl wij in de koele airco bleven. Daarna zetten we koers naar Green Rivers, waar we een stop maakten voor de nacht. In één of ander mini dorpje burgers gegeten (voor de vega’s is er altijd de eeuwige “Garden Burger”) en de volgende morgen heerlijk ontbeten. Toen was het nog maar 2 uur naar Salt Lake City, waar vandaan we weer naar huis zouden vliegen.
We waren allemaal ontzettend blij, want we waren het continue autorijden nu wel een beetje beu. Er wachtte ons minder leuk nieuws in de Walmart. Er bleek onderweg een grote bosbrand uitgebroken, en de enige snelweg die ons meteen richting Salt Lake zou brengen, was.. dichtgezet. Weer die branden. De dames bij de Walmart brachten het met Amerikaans dramatiek alsof we nu meteen de vlucht zouden missen en uren om moesten rijden. Ik spotte een Subway naast de Walmart, dus commandeerde eerst iedereen een broodje te halen zodat we de middag doorkwamen, en toen kwam er een nuchtere plan de campagne. Het viel stiekem natuurlijk best mee, een uur extra door een stuk mooie natuur. We aten ons broodje, en gingen met gevulde magen op pad. De kleintjes vielen lekker in slaap, en we hebben dat uur rustig doorgebracht.
In Salt Lake hebben we nog te dure en chique sushi gegeten, maar dat was wel leuk voor zo’n laatste avond. Die avond sliepen we in een super cheap hotel. We hoorden ‘s nachts wat kabaal, Rick en ik zeiden tegen elkaar “nou, lekkere buurt hier!”. Ik draaide mijn oordopjes nog even wat vaster en we sliepen verder. Later vertelde Alex dat er een heuse heksenjacht was, er stond allemaal politie buiten, iemand onder schot te nemen die blijkbaar op de vlucht was. Zij hadden met zijn drieën doodsbang in de badkamer gezeten, terwijl de politie schreeuwde HANDS UP PUT THE GUN DOWN I REPEAT PUT THE GUN DOWN!
Die kwamen – heel begrijpelijk – met bleke neusjes de volgende ochtend naar buiten. Jemig. Dus dat kunnen we ook weer op onze ervaringenlijst zetten. We hebben nog navraag gedaan bij de receptie van het motel, die boden hun excuus aan en zeiden dat er inderdaad iemand achtervolgd werd die avond. Die ochtend onze laatste pannenkoeken bij de iHop naar binnen geschrokt en besloten wel weer klaar te zijn met Amerika. Een prachtig land, dat zeker, maar de cultuur is op sommige plekken toch echt een beetje hopeloos. Nog even wat bij de Target gewinkeld, want die moet je ook een keer gezien hebben, en die middag vlogen we naar huis. Thuis begon de jetlag, en daar hebben we nog wel meer dan een week last van gehad, met name Amber sliep de nacht de eerste week echt nog niet door.
Inmiddels zijn we er weer en kijken we terug op een supermooie reis, het is ook echt heel goed gegaan en super gezellig geweest met zijn allen, en dat is ook altijd afwachten! De Airbnbs waren fijn omdat we daar altijd wat meer ruimte hadden om ons terug te trekken, vaak hadden we twee badkamers tot onze beschikking en was alles – na Amerikaans model – lekker ruim. Zo konden we ook even bijkomen, want ons reisschema was best pittig, zelfs zonder kleintjes. We hebben het echter enorm naar ons zin gehad, en zou het mensen zeker aanraden.
Zorg gewoon voor genoeg afwisseling tussen veel rijden, dingen zien en rust nemen en let goed op de standaard dingen: rust, eten op de juiste momenten en het weer. Dan kom je een heel eind op reis! Dat klinkt als een inkoppertje, maar op reis kun je nog wel eens zo onder de indruk van de ervaringen zijn, dat je vergeet op tijd eten te halen voor die kleintjes, ze even te laten rusten en niet teveel indrukken op één dag te plannen. Dat is gelukkig allemaal heel goed gegaan, en we prefereren nu ook altijd Airbnbs boven motels/hotels (voor de afwisseling is het prima) zodat je ruimte hebt om met ze te spelen, te badderen en ook even eigen tijd te hebben wanneer ze slapen.
Alle foto’s kun je hier vinden en mocht je interesse hebben in onze paklijsten, planning of bezochte Airbnbs, dan mag je dat altijd vragen!
