Deze week moest onze kleine voor haar eerste inentingen naar het consultatiebureau. Echt, ik kroop als mama bijna onder de tafel en moest al gauw naar de zakdoekjes grijpen. Niet tof als je lieve baby pijn heeft. Gelukkig hebben wij hele lieve mensen bij het consultatiebureau, waar je goed ook je zorgen en ervaringen mee kunt delen. En die ook meteen zakdoekjes neerzetten voor de (over?) bezorgde, (over!)gevoelige mama’s. Ondanks die paar tranen gaat het nu eigenlijk heel fijn met ons nieuwbakken gezinnetje.
Ons meisje is alweer 2 maanden oud en we beginnen te wennen aan ons nieuwe leventje.Bij het consultatiebureau werd ons gevraagd hoe het met ons ging. Het was fijn om te kunnen zeggen dat het eigenlijk heel fijn gaat nu. Ik herstel meer van de keizersnede en raak gewend aan de kortere nachten, waardoor ik alles beter aankan. En Amber begint nu breeduit te lachen, wat zo fijn is. Feedback te krijgen van je kleine, dat het goed met haar gaat en dat ze happy is, maakt zo’n wereld van verschil. De dame van ons consultatiebureau reageerde vrolijk “Ja dat laat eigenlijk niemand je weten hè, dat de eerste weken eigenlijk helemaal niet zo leuk zijn.” Nee klopt. Eigenlijk vooral keihard door bikkelen. Gelukkig is alle ellende snel vergeten wanneer alles beter en soepeler verloopt.
Waarschijnlijk dat er daarom zoveel gebagatelliseerd wordt over de moeilijkere tijden. Er staat zoveel moois tegenover, dat je de opstartproblemen gauw vergeten bent. Het cliché “maar je krijgt er zoveel voor terug” blijkt keer op keer inderdaad waar. Er is niets mooiers dan zo’n lachend en glunderend hoopje mens in je armen te hebben, dat rare geluidjes begint te maken – waardoor Rick en ik in een deuk liggen – en probeert contact met je te maken. Gisteren stak Rick zijn tong naar haar uit en begon ze dat te imiteren. Je kleintje zien groeien en nieuwe dingen zien doen is gewoon zo tof.
REIZEN
We raken ook steeds meer vertrouwd met haar en durven steeds vaker op pad te gaan. We zijn zelfs onze eerste vliegreis voor komend jaar aan het uitzoeken. We hopen heel hard dat ze van reizen gaat houden en dat ze leert wennen aan op verschillende plekken te zijn en daar ook te kunnen slapen. We denken zelf wel dat het het beste is om haar daarom ook bloot te stellen aan diverse situaties en plekken. We maken het niet te bont hoor, maar haar al mee op pad nemen sterkt haar, hopen we, om later andere situaties ook niet meteen als vreemd of gevaarlijk te zien. En het sterkt ons om daar relaxed en flexibel mee om te gaan. Onze hoop is dat als wij ontspannen en relaxed zijn en haar vertrouwen geven, dat zij ook het vertrouwen heeft om nieuwe dingen aan te durven.
KLEERTJES
De kleine mup is eindelijk uit haar iniminie maatje 44 gegroeid en past nu sommige kleertjes van maatje 50 al niet eens meer. Het gaat echt hard ineens! Ze heeft lengtemaat 56 nu al bereikt, al is ze nog wel erg slank in de meeste kleertjes van die maat. De kleertjes verzamel ik, de kleertjes die we geleend hebben gaan terug naar onze vrienden, de rest verzamel ik om weer door te geven aan families die het niet zo breed hebben. Je zou het allemaal kunnen bewaren voor een tweede, maar ja, of die kleding daar veel beter van wordt om een paar jaar in een doos te zitten.. ik vraag het me af. Liever naar mensen die het nu kunnen gebruiken!
FIT
Mijn lichaam weer op peil krijgen begint nu belangrijker te worden. We wandelen veel (lang leve Pokémon Go!) maar ik merk dat mijn benen soms nog wat tintelen en soms wat pijntjes in mijn bekken. De hele handel moet natuurlijk langzaam weer op zijn plek vallen en mijn conditie moet ik voorzichtig weer opbouwen. Anders dan veel andere zwangeren heb ik weinig mogen bewegen na 20 weken en dat heeft mijn conditie en spiermassa natuurlijk niet veel goed gedaan. Ik ga eens zien of er iets van yoga in de buurt is die rekening houdt met pas bevallen vrouwen, zodat ik mezelf weer een beetje sterker kan maken. Ik moet straks toch achter die kleine aanrennen, dus een beetje voorbereidende spiertraining kan geen kwaad.
ROZE WOLK?
Ondanks dat is het al zo fijn om te merken dat we beiden alweer een stuk relaxter zijn. Onze kraamhulp zei het nog tegen me “Je zult het zien, over een paar weken heb je een ander kind.” En dat klopt. Het is nog steeds af en toe zwaar en moeilijk als ze overstuur is, maar de momenten waarin ze blij en tevreden is wegen er zo hard tegen op. Dan kun je alleen maar vol trots en liefde dat hoopje in je handen houden en glimlachen als ze overstuur en moeilijk zit te wezen zonder ernstige oorzaak. Alle begin is moeilijk, maar alles wordt makkelijker.
Nu hebben we eindelijk de energie en rust om echt te gaan genieten. Ik begin nu echt moeite te hebben om haar weer in bedje te leggen, wanneer ze me met die grote blauwe ogen van haar onderzoekend aankijkt en breeduit gaat lachen. Dat ze ineens mijn vinger grijpt en daar driftig op probeert te gaan sabbelen. En haar eerste klankjes “oh” “ah” en “uh” en de brabbelige kreetjes die ze af en toe laat ontsnappen. Dat ze er druk op los spartelt op het verschoonkussen en daar duidelijk pret bij heeft.
Stiekem, heel stiekem, zit ik nu af en toe echt wel op die roze wolk.
