Zelf ben ik, wat men in populair taalgebruik noemt, een “quick adapter”. Wanneer ik vind dat er iets moet veranderen in mijn leven, in mijn eetpatroon of de manier waarop ik tandenpoets, dan ga ik meteen aan de slag.
Die laatste is trouwens moeilijker dan je denkt. Wanneer ik terugkijk naar dezelfde tijd vorig jaar, begon ik met mijn zero waste avontuur. Van alle dingen die ik toen gestart, veranderd en uitgeprobeerd heb, zijn er een heleboel die nu gewoon standard procedure zijn geworden. Ik blog of instagram er niet zoveel meer over, omdat het redelijk normaal is geworden.
Dat betekent overigens niet dat ik nu perfect zero waste leef, met twee kinderen midden in Utrecht. Hell no. Dat lukt me nog niet. Wanneer ik mezelf daar echter voor op mijn kop wil geven, dan besef ik me hoeveel dingen er zijn blijven hangen die ik nu heel normaal vind. Een menstruatiecup en wasbaar maandverband, eigen zakjes mee naar de supermarkt, dingen invriezen en opslaan in glas, geen afdekfolie of aluminiumfolie gebruiken. Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Maar voordat je denkt dat ik dit artikel gebruik om mezelf op mijn borst te slaan (mag overigens ook wel eens, meestal geef ik mezelf eerder op m’n kop) vind ik het leuk om te zien dat mijn volgende stap flirten met veganisme is. Niet om het meteen extreem te gaan doen, want ik geloof niet zo in zwart wit denken.
Dat is vroeger wel anders geweest, maar waar ik vroeger nog jong en onbezonnen was, ben ik nu iets ouder en nog steeds onbezonnen, maar heb ik wel een paar grammetjes wijsheid en ervaring opgelopen. Te zien aan een paar grijze haren die zich tegenwoordig ergens tussen de massa verstoppen.
Zwart-wit denken, oftewel, denken in extremen, zorgt meestal alleen maar voor verwijdering. Terwijl ik – en de meeste mensen met mij – vooral gelukkig worden van verbinding. Daarbij blijkt een zwart/witte aanpak in de praktijk bijna onmogelijk, en dat geldt net zo goed voor het zero waste verhaal.
In de vorm van argumentatie is het natuurlijk fantastisch, zwart/wit tekeer gaan, het geeft heel veel kracht. Iedereen schrikt van de vegan die het kleinste spoortje ei nog niet kan verdragen en iedereen de les leest. Of de persoon die ervan schuwt dat je haar een cadeau in plastic geeft. Of die persoon een punt heeft of niet, staat niet ter discussie. Het is meer dat het vaak bijna onmogelijk is om alles 100% goed te doen. Het kan gewoonweg niet. Niet in veganisme, niet in zero waste, het kan gewoon niet als je als mens op de aarde woont en immer en altijd een voetafdruk achter laat.
Wat je wèl kunt doen, is je stinkende best. Dus niet zeggen sjaaaaaaaaaa het maakt toch niet uit he wat ik doe, polen smelten toch wel.. (het ijs, niet het land..) Nee, je best doen – écht je best – waar je kunt, met de middelen die je hebt. En zo benader ik mijn geflirt met veganisme ook. Ik kijk naar de dingen die ik eet en of ik die kan vervangen. Voelt dat niet goed, dan doe ik het niet. En ik eet nog steeds HEUL graag sushi op z’n tijd. Maar daar geniet ik ook van en waardeer dat enorm. Dat maal ik niet hersenloos naar binnen omdat ik vind dat het bij een goede maaltijd hoort.
Respect. Voor mensen, dieren, argumenten en standpunten. Voor tradities die we wel of niet bij moeten gaan schaven. Dat we allemaal iets kunnen doen en dat elk stapje telt. Hoe klein of groot ook. En dat is makkelijk als je brein daar redelijk voor gewired is, maar geloof me, iedereen kan het.
Het is daarbij ook een leercurve: hoe vaker je het doet, hoe makkelijker het gaat. (Insert verhaal over neuronen) Het is een kwestie van uit het hamsterrad stappen – en je comfort zone verlaten – en je handelingen en gedachten onder de loep te nemen. Wat kan ik anders doen, waar loop ik vast, waar ik ben ik niet tevreden over? Wanneer beter, dan rond het einde van het jaar, waar het ook nog eens ‘hip’ is om het roer om te gooien.
En dat hoeft niet allemaal perfect. Vaak is de angst voor perfectie, en de angst dat anderen perfectie van ons verwachten, hetgeen waardoor we bevriezen. Dan proberen we niet eens meer. Of het nou het lopen van een marathon is, of duurzamer leven. Ook daarbij, geldt deze quote fenomenaal:
Je kunt voor zero waste ook veganisme of een ander idealistisch idee invullen. Of iets wat je het komende jaar graag wilt bereiken. Elke stap telt. Een dag minder vlees, een dag minder kaas, je plastic verminderen.. maar wees ook niet te makkelijk. Doe wel wat je kunt, en kies niet voor de easy way out. Net zoals bij een dieet mag je best een keer smokkelen, ook het dieet moet uiteindelijk een levensstijl worden om resultaten op te leveren.
We hebben allemaal een verantwoordelijkheid om de wereld een ietsiepietsie beter te maken. Er is vast wel iets waar je mee kunt beginnen. En begin dan gewoon.
