Ergens in januari planden we een sessie om de reis te plannen. We bestelden een hele berg sushi, gooiden een enorme landkaart van de USA op tafel en begonnen met post-its en pennetjes routes uit te stippelen. Daan’s parkietje deed ook een duit in het zakje en poepte zo nu en dan op belangrijke milestones op de kaart. Ondanks de behulpzaamheid van het vogeltje, hebben we het diertje op een gegeven moment toch maar even terug in zijn kooitje gezet.
We besloten geen camper – ons originele plan – te huren maar een enorme Cherokee Jeep en dan motelletjes en hotels te boeken. Iets meer privacy voor deze dame die met drie heren op pad gaat.. De keuze viel op een zwarte (hopen we) Cherokee Jeep waar mijn oude oranje Ford Ka zo’n 2,5 keer inpast. Vliegtickets in de pocket, wheels geregeld en route uitgestippeld.
Van Los Angeles naar San Fransisco, dan naar Redwood Forest in het noorden, terug richting Yosemite, Sequoia via Death Valley naar Las Vegas, dan richting Bryce en Antilope Canyon, Grand Canyon, Sedona, Phoenix, San Diego en tot slot helemaal los in Anaheim.
Afgelopen zondag spraken we weer af om alvast een aantal hotels/motels of iets in die richting te boeken zodat we in ieder geval een paar slaapplaatsen geregeld zouden hebben. Toen we de routes en de ligging van diverse hotels bekeken vielen we bijna van onze stoelen – en eentje van de bankleuning – af. Prachtige bergen, watervallen, enorme bossen.. Wow. Dit wordt echt zo fantastisch.
De laatste keer dat ik een tour door de west kust van Amerika gedaan heb was ik 14. De eerste keer was ik amper tien jaar oud. Beide reizen hebben onze ouders ons meegenomen, en die vakanties hebben echt diepe indruk op me gemaakt. Nog af en toe heb ik een soort heimwee naar die enorme weidsheid, die diversiteit aan landschappen en die enorme leegte om me heen.
Ik ben heel benieuwd hoe ik het nu ga ervaren, op mijn 30e, met de touwtjes zelf in handen. Toen ik tien jaar was, overkwam het me allemaal. Hoefde ik alleen maar mijn kleren aan te trekken, wat eten naar binnen te schuiven en vol verwondering om me heen te kijken. Nu, ouder, ben ik natuurlijk verantwoordelijk voor de hele reis zelf. Met mijn maatjes natuurlijk. Toch denk ik dat het de ervaring misschien alleen maar nog indrukwekkender gaat maken.
Ook herinner ik me de mooie mixtapes die mijn paps toentertijd gemaakt had voor de reis. U2 met “Pride”, Jefferson Starship met “We built this city”, Neil Young met “Heart of Gold” en andere mooie gouwe ouwe rock. Om de reis helemaal memorabel te maken is goede muziek natuurlijk essentieel, dus hebben we op Spotify al een USA Roadtrip lijstje gemaakt om lekker in de stemming te komen. Mocht je interesse hebben, hij’s hier te vinden.
Daan heeft geweldige tour shirtjes ontworpen, die hopelijk gauw binnenkomen en we nemen een vlag mee die we in Death Valley willen planten. Plannen te over. Of we er zin in hebben? Echt wel!
Oh ik kan echt niet wachten. Ik droom al sinds de laatste keer, toen ik dus 14 was, om ooit weer terug te gaan.. en nu gaat het ook echt gebeuren! En dan ook nog met zo’n toffe groep mensen. Helemaal leuk! Inmiddels heb ik een mini kalender gemaakt waarop we de dagen aftellen. Nog vier weken en en dan vertrekken we. Zo’n enorme zin in! USA, brace yourself, here we come!
