AFREMMEN

Goed voor jezelf zorgen is af en toe nogal een uitdaging. Vooral als je kinderen hebt. Maar daarvoor had ik er ook al moeite mee.

Vandaag zijn ze beiden ziek en heb ik om ze heen proberen het huishouden te regelen. Manlief is uitgerekend vandaag laat thuis, dus het was een goede oefening in planning. organisatie en geduld. Waar ik overigens niet in slaagde, maar dat hoeft ook niet.

Als ze dan eindelijk lekker in bed liggen – of ik ze schuldbewust even voor de tv geknald heb – wil ik in die beperkte tijd zoveel mogelijk doen. Vaak moet me dat uiteindelijk ontspanning opleveren.

Maar het is nogal paradoxaal om te willen dat iets wat je haastig doet, je ontspanning gaat geven. Het gevoel van ontspannen en tevreden zijn, dat is een mindset. Dat kun je niet “even” gaan doen, en al zeker niet snel.

Als ik dan mijn favoriete youtube kanalen bekijk, met hun tranquille en rustige beelden, slow living, cooking, breathing en vast ook strijken (ik heb een hekel aan strijken) en de was opvouwen, dan bekruipt me een gevoel van jaloezie.

Mijn hoofd geeft meteen een weerwoord: “jahoor, ze heeft maar één kind. En die ander, die heeft helemaal geen kinderen!” Natuurlijk helpt het wanneer je helemaal geen rekening hoeft te houden met anderen, maar het is dan makkelijk de eenzaamheid te vergeten die je dan kan bekruipen.

Uiteindelijk zijn het smoesjes, want al die tegenargumenten in je hoofd, betekenen alleen maar dat je teveel wilt. Dat IK teveel wil. Minder moeten en meer mogen. Heel onsexy om in onze resultaatgerichte maatschappij proberen af te remmen. Ik las een boek ‘Permission Granted’ over dit onderwerp. Niet alles te hoeven zijn. Niet alles alleen te hoeven kunnen.

In onze huidige Westerse cultuur zijn we er altijd heel trots op als we alles alleen kunnen. Anderen niet nodig hebben. Daar worden we ook om geroemd. Als we op eigen benen kunnen staan. En een basis zelfredzaamheid is natuurlijk essentieel, maar denken dat we het alleen kunnen is een illusie. Al die mensen die al het eten naar de supermarkt vervoeren waar jij het fijn in je eentje kunt ophalen. Wie creëerde je fiets, je auto, je huis en de trein waarin je rijdt.

We kunnen niets alleen. We zijn groepsmensen, maar besluiten vaak eerder met elkaar te concurreren dan toe te geven dat we behoefte hebben aan rust. Aan diepgang en connectie. Dat we elkaar nodig hebben om dat te kunnen bereiken.. en dat we daarbij om hulp kunnen en mogen vragen.

Vandaag vroeg ik mijn buurvrouw te hulp, omdat ik thuis zat met een huilende peuter met koorts en een baby, en het brood op bleek. Ze kwam me lief een half brood brengen en redde mijn dag. (heel erg bedankt lieverd) Ik had heel fier alles bij elkaar kunnen rapen en iedereen het huis uit kunnen slepen. Om te bewijzen.. ? Tja. Wat? Aan wie? Dat ik alleen kan? Dat ik boven alle kwalen kan staan? Terwijl ik een ander net zo graag help!

Ik ben haar dankbaar dat ik er voor mijn kinderen kon zijn en dat ik ze rustig ziek op de bank kon laten rusten. Zodat ik aan het eind van de dag nog een beetje energie over had om iets gezonds voor mezelf te maken (gepofte zoete aardappel uit de oven, yum).

Toen eindelijk de meisjes in diepe rust verkeerden, wilde ik “even snel” thee maken. Water koken, zakje erin, klaar. Simpelweg omdat de golden milk die nu goed zou zijn voor mijn verkoudheid me teveel werk zou zijn. Ik remde af. Ruimde rustig de keuken op. Raspte de gember, voegde wat peper en kurkuma uit de voorraadkast toe en een scheutje havermelk. Aan het eind een beetje honing dat ik nog had liggen. Kwaliteit boven kwantiteit. Daadwerkelijke geneugten boven gemak.

Zo moeilijk was dat toch niet? Even afremmen. Rust is niet iets wat je na kunt streven. Dat moet je in dit moment opzoeken. En nu as we speak de baby weer wakker wordt, ben ik het ook weer kwijt.

De mooie foto hierboven komt van Pauline’s Keuken. Een website waar ik graag kijk voor makkelijke, smakelijke recepten. Ze heeft een snel recept voor golden milk. Als je kiest voor honing, voeg die dan pas na de melk toe, als je thee wat is afgekoeld.