Virginia Woolf schreef al over het belang voor een ruimte voor haar alleen. Een plek waar je gedachtes van jou zijn en je je even kunt onttrekken aan de wereld om je heen. Zeker als je schrijft is een plekje voor jezelf eigenlijk onmisbaar.
De afgelopen weken was ik weer gegrepen door het opruim virus. Dat ik door deze periode heel veel thuis ben, heeft daar wel aan bijgedragen. Ik ging me zo storen aan al die spullen om ons heen. Ik herlas de boeken van Marie Kondo en gaf een hoop weg.
Zoveel dat er ruimte ontstond op onze zolder.
Ik besloot met behulp van mijn man, de wasmachine naar achter te verplaatsen. De twee IKEA kasten die de vorige bewoners voor ons hadden laten staan, schoven we ook mee. En zo ontstond er ineens een grote ruimte.
Zoveel ruimte, dat er zelfs een bed zou kunnen passen. Ik legde er eerst een kindermatrasje neer (reserve voor ons kinderbedje) en wat kussens. Ik zette er een opbergdoos naast en plaatste daar een kaarsje op. Daarbij kwam een doosje met mijn bullet journal en mijn koptelefoon. Mijn behoefte aan een plekje voor mezelf nam ineens vorm en kwam tot uiting in de ruimte die daar ineens voor was.
Schrijven op mijn knieën bleek het echter nou niet helemaal en mijn laptop kon ik er ook niet gebruiken. Ook bleek kaarslicht – hoewel romantisch – niet praktisch om bij te schrijven. Daarbij wilde ik ook een plekje waar ik brieven zou kunnen schrijven, zou kunnen knutselen en brainstormen.
Er moest een bureautje komen, iets wat ik eigenlijk al een hele tijd wilde. Net zoals vroeger als kind, toen ik het liefst op mijn kamertje zat te freubelen aan het grote bureau dat mijn ouders toen voor mij in elkaar geknutseld had.
En daar zit ik nu. Een fijn plekje, ingericht helemaal naar mijn eigen waarden. Het bureau was een showmodel dat ik op Marktplaats vond. De stoel waar ik op zit vond ik ook op Marktplaats, en werd zelfs gratis weggegeven. Hergebruik vind ik belangrijk, en ik vind het super dat mijn werkplek ook mijn waarden weerspiegelt.
Ik hoop van harte dat ik door dit plekje meer tijd en ruimte zal nemen om te schrijven. Om even rustig mijn gedachten op een rijtje te zetten. Dat zou ik natuurlijk ook heel minimalistisch aan de keukentafel kunnen doen, maar als thuismama is de woonkamer een beetje mijn werkplek. Ik vluchtte daarom wel eens naar de slaapkamer, maar omdat ik de slaapkamer echt een ruimte vind om te ontspannen, en niet om creatieve projecten heen te slepen, was dat geen geschikte ruimte voor een eigen (werk)plek.
Nu dus wel. Eindelijk. Een plekje op zolder, vlakbij de werkplek van mijn man. Hij vindt het stiekem erg gezellig dat ik dan vlak bij hem zit. Als de kindjes straks beiden naar school gaan en ik meer werk wil doen voor onze apps, dan is het ook alleen maar fijn dat we vlakbij elkaar zitten.
Ik ben helemaal happy met mijn nieuwe stekje en dat ik zo rigoureus heb opgeruimd. Het zijn maar spullen, maar zo blijkt, als je flink opruimt komt er ruimte vrij voor grotere dingen, die veel waardevoller zijn dan simpelweg opbergruimte.
Nu heb ik eindelijk ook “a room of one’s own”.
Ook al is het naast het wasgoed.
