Pfoe. Ik weet dat er zoveel mensen zijn die het allemaal nu zwaar te verduren hebben. Maar mag ik wel zeggen dat ik een beetje depressief word zo nu en dan?
Waar andere kinderen nu weer gezellig naar school gaan en naar de opvang, zitten die van mij nog steeds thuis. De oudste wil ik nu niet haar schoolcarrière in deze stress laten starten (ze is net 4 geworden in het midden van corona tijd en erg aanhankelijk) en haar zusje werd een maand ervoor 1 en begint de eerste trekjes van de peuterpubertijd te krijgen.
Nou heb ik bewust gekozen om thuis te zijn in de tropenjaren. Dat vind ik ook niet erg, want dat is iets wat ik persoonlijk belangrijk vind en het geeft me rust om niet 101 ballen in de lucht te hoeven houden. En ik vind mijn meisjes echt heel leuk. Het nadeel ervan is, dat je wereld erg klein wordt. Van niet werken en met kleine ukkies thuis zitten. Daar was ik al redelijk aan gewend. En inmiddels heb ik mijn lokale mama-netwerk en leuke uitstapjes wel redelijk uitgebreid. Maar juist die dingen die mijn wereld net iets groter maken, liggen nu alsnog op z’n gat. Als één van mijn meisjes snotterig zijn – en dat zijn ukkies vaak – mag ik officieel eigenlijk niets meer doen.
Bevriende stellen met kinderen zijn bang dat ik hun kroost aansteek, en die kroost daarna niet naar de opvang mag. Helemaal terecht natuurlijk, want dat zijn nu de regels en niet naar de opvang betekent een hoop gedoe. Alles is helemaal logisch en volstrekt begrijpelijk. Maar soms ben ik wel boos. Dat – naast de 2x anderhalf uur dat oudste naar de peuterspeelzaal mag – ik eigenlijk compleet aan huis gekluisterd ben.
In het begin gingen we picknicken, rondjes rond de speeltuin. Dat ging redelijk. Maar de baby – inmiddels dreumes – kan nog niet lopen maar wil ook niet stilzitten. Daar ik zowel dreumes als kleuter moet plezieren, en zelf ook wel eens een break nodig heb, heb ik daar de laatste tijd niet echt veel zin meer in. Zeker niet als dreumes ook nog alle tanden achter elkaar krijgt (hebben we dat wel mooi in één keer gehad) en om de nacht ons toch in het holst van de nacht uit bed jammert.
En dan ontploft de wereld ook nog eens in een enorm debat en confrontaties over racisme. Ontzettend belangrijk, en ook niet gek dat de bom barst in zo’n beladen tijd. Het is ook echt afschuwelijk wat er gebeurd is – zoveel dit incident als alle die daar op lijken. Maar het zet alles ineens weer zo op scherp. Ik denk er vaak helemaal niet bij na of iemand Islamitisch, Donker of Aziatisch of wat dan ook is, maar door alle commotie om me heen en de nadruk dat we allemaal huiswerk te doen hebben, ben ik me er juist pijnlijk bewust van de afstand in plaats van de verzoening. Zo’n gevoel dat je niets meer durft te doen om het niet fout te doen, en juist omdat je bevriest er duidelijk bewust van bent, en dan wellicht sowieso racistisch bezig bent. Jeetje, wat lastig. Ik ben sowieso altijd een beetje te zelfbewust, en dat helpt dan ook niet echt mee.
De conclusie is natuurlijk geduld. Het heeft allemaal tijd nodig. Het is allemaal logisch en belangrijk en goed dat het gebeurt. Ok, behalve die rot pandemie dan. Maar dat het allemaal tegelijk gebeurt en het de hele bestaande wereld door elkaar schudt, gaat denk ik bijna niemand in de koude kleren zitten.
Om al deze onmacht te lijf te gaan, ben ik bewust goede dingen gaan planten. Niet alleen maar gedachten en routines voor rust en ontspanning. Ik ben ook letterlijk begonnen met.. moestuinen. Plantjes in bakjes laten groeien en klooien met aarde en water. Even terug naar de basis. Nu ik dit schrijf besef ik me dat het best logisch is.
Wanneer de wereld zo complex wordt (en eigenlijk al was) dat je het bijna niet meer kunt overzien, dan is een stap terug voor bezinning vaak de beste. Kijken wat er voor je ligt, terug naar jezelf en dan weer uitbouwen naar buiten.
Ik maak me geen illusies, de wereld is altijd complex en duaal geweest. Ik kan alleen maar hopen dat we nu stappen in de juiste richting maken in plaats van achteruit. Dat er niet nog meer oorlog, geweld, ziekte en haat de wereld in komt, maar dat we stappen maken naar een waarlijk betere wereld.
Maar omdat ik hier alleen maar kan doen wat ik kan, in mijn kleine bubbeltje met de continue zorg voor mijn mini mensjes, ga ik proberen me daar het meest op te concentreren. Het nu. Loslaten wat er allemaal gebeurt en me niet laten leiden door angst, maar focussen op vrede en ontspanning. Aardbeitjes en courgettes verzorgen. En vanuit daar weer langzaam naar buiten treden.
En niet onbelangrijk eindelijk eens naar de kapper. Want mijn hemel, wat heb ik zin in een nieuw hoofd. Ik kan er nu al naar uitkijken om rustig een cappuccino te drinken met kundige handen in mijn haar, in plaats van vieze snotvuistjes en liefdevolle lebbers.
