Toen ik een nieuwbakken mama was – ik voel me nu een redelijk doorgewinterde rookie – las ik allerhande mama blogs en opvoedboeken.
Het enige waar ik nooit voor opgeleid was, ik vond het allemaal reuze spannend. Maar de adviezen bleken lastig opvolgbaar, niet toepasbaar of gewoonweg, niet in mijn straatje. Dan stonden er bijvoorbeeld dingen als: laat je dreumes meehelpen met de vaatwasser uitruimen en de wasmand leeghalen.
Ik dacht dan altijd, ben je helemaal betoeterd. Huishoudelijk werk doen en dan je dreumes die dat allemaal de vernieling in helpt? Zoals je netjes opgevouwen was verstieren door net als je klaar bent de wasmand om te gooien en erin klimmen. Of de hele tijd rondjes om je heen rennen in de ochtend terwijl je tevergeefs probeert een leuke hippe vinex outfit bij elkaar te sprokkelen uit je kledingkast.
Mijn conclusie toentertijd: ik wacht wel tot ze slapen! Nou heeft de eerste vrij lang twee slaapjes gedaan, dus dat kon ik een tijdje uithouden. Toen kwam nummer twee. En toen wist ik helemaal niet meer wanneer ik dat allemaal moest doen. Het huis is de eerste tijd best wel een bende geweest. Vond ik dan hè.
Totdat ik wel leerde om alles sámen met in de weg rennende en springende kroost voor elkaar te krijgen. En soms ook niet en het dan lekker los te laten.
Toen ik net de vaatwasser uit ging ruimen, zat dreumes er meteen bovenop. Waar ik bij oudste het nog onhygiënisch en onhandig vond, laat ik jongste gerust met een gezicht onder de kruimels rondscharrelen rond de vaatwasser. Ik geef haar een (onscherpe) vork of een bakje en laat haar lekker haar ding doen. Ze vindt de knopjes machtig interessant. Als zij blij is, ben ik het, want dan kan ik even wat doen, toch?
Waardoor ik me ineens besefte dat ik een stuk relaxter was geworden. Omdat ik de controle niet meer kon behouden heb ik hem voor een deel laten gaan. Ik zoek nu gerust mijn kleding uit waar mijn meisjes bij zijn, omdat ik ze met volle buik en tevreden houding, lekker boven rond laat rausen. Ik kan nu echt rustig jurken passen met dat pandemonium om me heen. Het helpt ook dat ze ook echt momenten lief samen kunnen spelen en mama dan sowieso even haar handen vrij heeft.
En, digitaal vermaak is natuurlijk je redding. Waar sommige ouders zichzelf het liefst op de borst kloppen dat hun kinderen alleen schermtijd krijgen wanneer het een schrikkeljaar is, of alle planeten in één rij staan, ben ik toch echt alleen in staat rustmomenten in de dag te brengen dankzij wat schermtijd.
Helemaal nu in quarantaine tijd, nu de leuke uitjes die ik normaal probeerde te verzinnen stressvol of lastig zijn, en de vriendinnetjes die ik altijd bezocht wel echt een uniek moment in de ruimtetijd zijn, waar aan één ultieme voorwaarde voldaan moet worden. Namelijk dat Geen Enkel Kind Een Snotneus Heeft. Want dan komt hun inmiddels redelijk opgepakte leven meteen met piepende remmen tot een halt. En dat wil ik natuurlijk ook niet op mijn geweten hebben.
Dus hebben we een paar vaste momentjes. Even tv aan het eind van de ochtend en dan hup, jongste naar bed. Tussen de middag mag de oudste lekker op de tablet, en dan doet mama wat werk en leest een boek. Beantwoord wat berichtjes en schrijft soms een blog. Aan het eind van de dag mogen ze ook nog even zodat ik kan koken, snel even op kan ruimen en mijn battle armor klaar kan maken voor het avondeten. Kleuter neemt dan graag het strijdtoneel, terwijl haar zusje alles heerlijk vindt maar de hele boel er enthousiast onder smeert. Daar moet je ook even energie voor over hebben anders Gaat Het Mis.
Ook niet zo verkeerd. Oma kon dat niet, haar negen kinderen voor de tv zetten. Mijn moeder vertelde me wel dat haar moeder haar kroost wel zo nu en dan voor het aquarium parkeerde, zeg maar de voorloper van het digitaal vermaak. Mijn opa schreef in zijn memoires over de oorlog dat er toentertijd een aantal kleine kinderen in de sloot voor het huis gelopen en overleden zijn, hoogstwaarschijnlijk omdat de moeders ook niet alles tegelijk konden zonder wasmachine en thuisbezorgd.nl en de oudere kinderen het gevaar waar kleine kinderen 24/7 in verkeerden, nog niet goed in konden schatten. Mijn opa was timmerman, en die heeft uit woede en verdriet toen wel meteen een hek rond de hele sloot getimmerd. De held.
Digitaal vermaak zo nu en dan als oppas gebruiken, is daarom helemaal zo verkeerd nog niet. Sterker nog, onze – inmiddels – kleuter, kan ineens tot 10 tellen in het Engels en heeft het over pink, blue, green en “gellow”. Waar zo’n tablet niet al goed voor is.
